NIPT
Mijn week begint met een medisch dagje; bloedprikken! Daarvoor moet ik eerst naar de verloskundige om een aantal standaardvragen te beantwoorden over de NIPT-test. Hoewel ik me goed voor kan stellen dat dit voor iedereen anders is, hebben wij besloten om de test te doen. Ik had me grondig ingelezen, totaan websites over ‘een gezin met een down-kindje’ aan toe. Peter is veel praktischer; we maken pas een beslissing als het zich aandient. Het was dus absoluut nog niet zeker wat we zouden doen bij een negatieve uitslag. Maar dan wisten we het in ieder geval in een zo vroeg mogelijk stadium en konden we ons voorbereiden.
Nadat ik mijn handtekening heb gezet en ben verwezen naar de niet te misverstane website niptbetalen.nl, vraagt de verloskundige ineens; ‘Wil je misschien ook even naar het hartje luisteren, nu je er toch bent?’ Tuurlijk! Wat een kadootje! Bij de echo deed ons ukkie nog een tukkie, maar nu zwemt ‘ie flink rond, weg van het apparaatje op mijn buik. Maar daar is het dan toch luid en duidelijk. ‘Ik doe dit nu al zo lang, maar kan er nog steeds kippenvel van krijgen, zo prachtig’, zegt de verloskundige en ik krijg meteen een grote glimlach op mijn gezicht. Ik moet mezelf maar eens even lekker verwennen, zegt ze. Misschien moet ik dat inderdaad maar ‘s doen...
Uitgeput
Bijvoorbeeld met een middagje Amsterdam. We zijn inmiddels weer vol goeie moed aan onze prioriteitenlijst van het huis begonnen. De toekomstige kinderkamer fungeert momenteel nog steeds als tijdelijk opslaghok, dus is het tijd voor extra kasten. We gaan met de trein naar onze hoofdstad voor een afspraak over een nieuwe wandkast. We lunchen bij een leuk tentje, dolen door Amsterdam en chillen in het park. Maar in de trein terug kan ik mijn ogen amper openhouden en voel ik me beroerd. Praten kost bijna al teveel moeite.
Een paar dagen later strompel ik na een dag hard werken ons huis binnen. Ik had ruim 2 uur over de terugreis gedaan. Treinproblemen. Ik kan alleen maar uitbrengen hoe vreselijk het allemaal was. Ik ben totaal op. Hier hoort zo’n stripfiguurtje bij die de tong op de schoenen heeft hangen en de ogen op half zeven.
Een vriendin vertelde me eerder wel eens dat het ‘een heel ander soort moeheid’ is. Ik snapte dat nooit, maar nu begrijp ik het. Het voelt als een allesvernietigende moeheid die zich nestelt in mijn buik en zich verspreidt over mijn hele lichaam. Een moeheid waarbij een frisse neus halen niet helpt. Het begint na een uur of vier tot aan het avondeten. Hondsmoe, een tikje beroerd en zonder eetlust. Waar ik hoopte dat het nu wel een beetje klaar zou zijn, slaat het deze week hard toe. Het heeft ook wel degelijk met eten te maken, want als ik wel weer wat eet, voel ik me daarna een stuk beter. Ik probeer op mijn werk van alles naar binnen te werken, maar het helpt maar matig. Door het reizen eet ik blijkbaar gewoon echt te laat. Ik weet dat je recht hebt op extra pauzes. Ik besluit toch maar even te overleggen of ik eerder naar huis kan, want dit hou ik zo niet vol.
IJzer opkrikken
Als ik weer op mijn werk zit, heb ik een oproep gemist van de verloskundige. Op mijn voicemail hoor ik dat de eerste bloeduitslagen al binnen zijn. Mijn ijzer blijkt te laag. Niet zo ernstig dat ik aan de staalpillen moet, maar het is wel verstandig om bij de drogist ijzertabletten te halen. Drie keer per dag een half uur voor de maaltijd. Opgewekt haal ik ze meteen. Het zou toch mooi zijn als er gewoon iets te doen is aan die moeheid! En ik weet niet of het aan de tabletten ligt of dat ik gewoon weer verder in de zwangerschap ben, maar de dagen erna voel ik de energie weer terugkomen en blijven de megadips achterwege. Het leven lijkt meteen weer een stuk lichter en vrolijker.
En als klap op de vuurpijl krijgen we ook nog geheel onverwacht al binnen een week de NIPT-uitslag. Alles is in goed! Het leven is goed!
En jij?
Hoe gaat het met jouw energie? Herken je die vermoeidheid, of is het bij jou helemaal niet aan de hand?
Ik ben benieuwd! Laat je een reactie achter?