Met mijn schoonmoeder zit ik lekker wat te drinken in een restaurant wanneer Lexi wakker wordt. Het is de eerste keer sinds de bevalling dat we hier weer zijn en het voelt goed vertrouwd. Hier durf ik wel voor het eerst in het openbaar te voeden..

Dus daar ga ik, hup tiet eruit en Lexi aan de borst. Ik merk dat ik veel meer om mij heen kijk dan anders en houd goed de reacties van andere gasten in de gaten. Een tafeltje verder zitten een man en vrouw van middelbare leeftijd waarvan de vrouw haar ogen niet van mij, Lexi en mijn borst kan afhouden. In het begin voel ik mij ietwat ongemakkelijk maar al snel zeg ik tegen mijzelf dat dit de normaalste zaak van de wereld is en ze er toch niks af kan kijken. Trots ben ik dat ik na zo’n gevecht met de borstvoeding nu eindelijk aan de hele wereld kan laten zien dat ik mijn kindje ‘moeders goud’ kan en mag geven. Hier hebben we zo hard voor gewerkt en niemand gaat mij zeggen dat ik dit niet kan en mag doen waar Lexi dat wil.

Borsten

Toch blijven die borsten een dingetje, ik kan geen twee dagen voeden zonder enorme harde plekken in mijn linker borst en een pijn van hier tot Tokio. Een heet bad met magnesiumzout helpt vaak om de ergste pijn weg te halen en vaak kan Lexi daarna de plek wegdrinken. Helaas helpt dit pas nadat de plek eerst in 12 uur gigantisch is geworden dus direct bij de eerste verstopping in bad gaan heeft helaas geen zin. Ik besluit wel om nogmaals contact met de lactatiekundige op te nemen in de hoop dat zij de gouden tip heeft. Zij geeft aan dat ik eventueel Lecithine kan gaan slikken, een voedingssupplement waar sommige vrouwen veel baat bij hebben met dit probleem. Natuurlijk is dit het proberen waard en heb ik dit direct besteld. Fingers crossed!

Osteopaat

Deze week zijn we ook voor het eerst bij een osteopaat geweest in verband met Lexi haar vele buikkrampen en spugen. Lexi zag dit echter niet zo zitten en was met geen mogelijkheid rustig te krijgen. Wat de osteopaat constateerde is dat zij waarschijnlijk zoveel spuugt doordat zij door de krampen veel druk zet dat het er aan de bovenkant ook uit komt. Ook gaf zij aan dat Lexi een hele hoge buikdruk heeft. Verder heeft zij niet veel kunnen doen en moesten we helaas de sessie al snel afbreken. Over twee weken komen we terug en hebben we hopelijk een rustiger kindje.

Spijt

Zelf moest ik voor controle naar de gynaecoloog in het ziekenhuis. Mijn moeder en Lexi waren gezellig mee (Lexi natuurlijk honger in de wachtkamer dus ook daar gewoon zitten voeden). Ik werd binnengeroepen en de eerste vraag die de gynaecoloog mij stelde was ‘Is het een jongen of een meisje’? Mijn eerste gedachte, 'kan ze mijn dossier niet lezen, beetje jammer' en totaal geen welkom gevoel natuurlijk. Vervolgens brabbelde ze wat over anticonceptie, vulde ze voor mij in dat ik het moeilijk vind dat het een keizersnede is geworden en keek ze naar het litteken. ‘Nou, ziet er goed uit, je kan met ontslag’, was het volgende dat zij zei. Binnen twee minuten stonden we weer buiten. Mijn moeder en ik stonden beide met ongeloof op de gang….

Wat een tijdverspilling. Het ziekenhuis is een half uur rijden en ik ergerde mij gek dat ze je hiervoor met een newborn laten komen. Ik had toch op zijn minst verwacht dat we even de bevalling zouden bespreken en dat ik de kans zou krijgen hier wat over te zeggen. Ik had hier in elk geval best behoefte aan en heb achteraf spijt dat ik mij zo heb laten afschepen. Maar ach, je kunt niet alles hebben en gelukkig heb ik genoeg mensen om mij heen waar ik mijn ei kwijt kan en alles bij kan verwerken.

Wanneer ik naar Lexi kijk word ik overspoeld met liefde en ben ik de gelukkigste mama op aarde. Dat gevoel is alles waard!

Liefs,
Shireen

Borstvoeden: hoe gaat daarmee met jou? Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen, je kunt die hieronder achterlaten. Leuk als je iets van je laat horen!