De kraamweek is voorbij en dat geeft mij gemixte gevoelens. Aan de ene kant is het erg moeilijk om alles nu alleen (samen met Simon natuurlijk, maar zonder kraamzorg of bezoekjes van de verloskundige) te moeten doen, en aan de andere kant is het wel heerlijk om ons eigen ritme nu echt te gaan zoeken.

Borstvoeding

Wat ik erg spannend vind is het borstvoedingsverhaal, want dat loopt nog niet als één uit de boeken. Lexi haar tongriempje is in het ziekenhuis gekliefd. Zo’n bikkel als ze was tijdens de zwangerschap, was ze ook met dit avontuur. Op het moment dat haar riempje geknipt werd was het even huilen maar al snel was dit over en heeft ze er verder, naar ons idee, geen last gehad van de ingreep. Supergrappig om te zien hoe zij ineens omgaat met haar tong. Zij is natuurlijk al een hele tijd gewend aan een kort tongetje dus het zal flink wennen zijn om ineens zo’n grote lap in je mond te hebben. Hiervoor hebben we haar dan ook echt even een paar dagen gegeven.

Echter, ook na een paar dagen lukt het Lexi nog niet om goed vacuüm te zuigen aan de borst en raakt zij super gefrustreerd bij elke poging. Mijn frustratie en verdriet neemt ook met de poging toe en de lactatiekundige stelt voor om Lexi met een borstvoedingshulpset aan de borst te leggen. Dit heeft ze echter na twee keer al door. Ze zuigt heerlijk het slangetje leeg en laat de borst voor wat het is. Hierop besluiten we om het een paar dagen aan te kijken. Gelukkig is mijn productie voldoende en komt Lexi dus niks tekort maar wat voel ik mij verdrietig hierdoor. Ik weet niet precies wat mij zo verdrietig maakt, het feit dat het haar niet lukt, een gevoel van falen of de angst dat het nooit goed gaat komen. In elk geval denk ik dat het een wijs besluit is even rust te nemen van alles en te kijken hoe dat bevalt.

Mobieler

Lichamelijk voel ik mij echt stukken beter! Ik word met de dag mobieler en merk dat ik toe ben om echt even de deur uit te gaan. We kleden Lexi warm aan en gaan op weg. Met de auto naar de winkelstraat om daar even wat te wandelen en ergens iets te drinken. We hebben het zo proberen (!) te plannen dat we tussen twee voedingen weg zijn. Echter, natuurlijk valt er niets te plannen (ooit zal ik het echt leren ;-)) en wil zij precies eten op het moment dat wij weer terug naar huis willen gaan.
In de auto op de achterbank heb ik Lexi verschoond (je moet toch wat als je kind een poepbroek heeft) en heeft ze een klein slokje gedronken. Vervolgens vlug naar huis om daar de rest van de voeding te geven. Gelukkig is Lexi gek op autorijden en sliep zij alweer na een minuut of twee. Dit was toch wel even een moment dat wij dubbel beseften dat ons leven er nu echt een stuk anders uitziet en dat je altijd voorbereid moet zijn met een kind.

Babytaal

Ondertussen weten wij ons wel steeds beter een weg te vinden in de verschillende huilkreten van Lexi. Veel keuze heb je natuurlijk ook niet want het is een volle broek, honger, pijn of aandachts-kreet. Vaak kijken we stiekem even op de klok omdat Lexi toch vrij regelmatig om de drie uur komt voor voeding. Heel handig want zo hebben wij snel in de gaten wat ze nodig heeft en welke toonhoogte van huilen hierbij hoort. Merk wel dat het overdag beter gaat met herkennen dan in de nacht. Voordat je in de gaten hebt waar je bent wanneer je wordt gewekt door de baby, en hebt uitgevogeld waarom ze huilt, ben je toch net even wat langer onderweg dan wanneer je al wakker was. Zo nu en dan zit er een nacht tussen waarin we nauwelijks de slaap kunnen vatten. Lexi heeft dan vaak zo’n last van krampen dat ze bijna ontroostbaar is. Dit zijn de zware nachten waar we al knikkebollend naast elkaar op bed zitten. Toch, elke keer als we dan naar ons kleine wurmpje kijken worden we overspoeld met liefde en trots. Ze doet het zo goed!

En jij?

Ik weet dat ik niet de enige ben die deze periode zo doormaakt, maar zo voelt het soms wel. Hoe vergaat het jou als kersverse moeder? Wat zijn jouw ervaringen?

Onderaan deze pagina (je moet wel even doorscrollen :-) ) kun jij een reactie achterlaten. Ik zou het leuk vinden om jouw verhalen te horen!

Liefs,
Shireen