Eindelijk is ze hier en wat is ze mooi! (dat zegt natuurlijk elke ouder, maar het is waar, je eigen kindje is de mooiste van de hele wereld).
Simon en ik kijken elkaar aan en zeggen vrijwel tegelijk ‘en nu?!’. We beginnen te lachen en zijn beide blij dat we niet lang alleen zijn want onze lieve kraamverzorgster kan al gelijk komen. Lexi geeft aan honger te hebben en ik leg haar gelijk aan de borst. Al snel ziet de kraamverzorgster dat Lexi niet goed aanhapt en geen melk binnenkrijgt. Direct paniek bij mij… hoe kan dat nou? In het ziekenhuis ging het toch goed?! Ze vertelt dat het lijkt dat haar tongriempje te kort is, maar dat we het gaan proberen.
Lexi is inmiddels 8,8% van haar geboortegewicht kwijt en ik voel mij enorm schuldig dat ze dus waarschijnlijk al die tijd in het ziekenhuis geen voeding binnen heeft gekregen. Ondertussen is Simon naar de thuiszorgwinkel om een kolfapparaat te huren. Al snel blijkt dat mijn productie ook minimaal is en dit nooit genoeg is voor Lexi. Tranen rollen over mijn wangen, ik besef dat ik er niks aan kan doen maar mijn grootste angst lijkt werkelijkheid te worden. Ik wil zo graag borstvoeding geven, in mijn ogen de beste start voor Lexi. Zoveel emoties heb ik nog nooit gevoeld, zijn dit nou die beruchte ‘kraamtranen’?
Vanwege de nare start hebben we al snel een lactatiekundige laten komen (zo fijn dat die er zijn) en werd ons vermoeden van een tekort tongriempje bevestigd. Een paar dagen later zouden we deze kunnen laten klieven in het ziekenhuis. Ondertussen blijven oefenen met Lexi en het voeden zo leuk mogelijk houden. Om mijn productie op gang te laten komen moet ik regelmatig kort kolven. Ik voel mij serieus een melkmachine en heb het er erg moeilijk mee. Toch ben ik vastberaden niet te stoppen en ik besef mij dat er betere voedingstijden komen ;-)
. Al snel werd mijn productie meer en aan het einde van de week kon ik in zo goed als alle voedingen zelf voorzien.
Tussen het voeden en kolven door geniet ik intens van onze kleine meid. Elke keer als ik naar haar kijk besef ik mij waar ik het allemaal voor doe. Ze is ook ontzettend zoet. Slaapt veel en is over het algemeen een heel vrolijk kindje. Zo nu en dan heeft ze last van krampjes, echt zo zielig! Wat voel je je machteloos als je kind pijn heeft en je het niet kunt wegnemen. Veel huid-op-huid contact lijkt te helpen en is daarbij ook nog goed voor de productie en zalig om je kindje zo dichtbij te hebben.
Het allermooiste om te zien is hoe Simon met haar omgaat. Het is echt alsof hij altijd al vader is geweest. Hij zingt met Lexi, vertelt haar verhaaltjes, knuffelt en kust haar en is supergoed in het verschonen van haar luiers ;-). Dat is ook zo schattig, die kleine babybillen in de wasbare luiers. Wat een uitvinding is dat! Zo gemakkelijk. We gebruiken hydrofielen met een overbroekje en je gooit alles zo de voorwas in om vervolgens een gewoon wasprogramma te draaien en alles komt er spik en span uit. Een kind kan de was doen XD.
Aan het einde van de week zijn we begonnen met elke dag een stukje lopen met de kinderwagen. De rondjes worden steeds langer en Lexi vind het heerlijk buiten! Bijzonder te zien dat ze geen last heeft van het wegdek waar je over loopt. Of je nu over grind, zand of bestrating loopt, Lexi vind het prima en slaapt vrolijk verder (doet ze haar naam, Aurora, in elk geval eer aan).
Ik voel mij ook echt elke dag beter. Last van de operatiewond heb ik nauwelijks maar lopen gaat nog alsof ik een jaar of 90 ben met ernstige artrose. Toch probeer ik zoveel mogelijk in beweging te blijven om hopelijk zo snel weer mobieler te zijn.
Owja, de nachten, die vallen ons tot nu toe mee ;-)
Laat een reactie achter onderaan deze pagina
Liefs,
Shireen