Spik en span

Maandagochtend. De kraamzorg komt langs. Het weekend hebben Sjoerd en ik het huis spik en span gemaakt, want we wilden natuurlijk wel een goede indruk maken op de kraamzorg. Sjoerd heeft zelfs de ramen gewassen en ik ben half de afzuigkap in de keuken ingeklommen om daar te poetsen op plekken waar ik nog nooit geweest ben sinds de twee jaar dat we hier wonen.
Sjoerd is inmiddels naar zijn werk en ik zit licht gespannen te wachten op de kraamzorg. Zoals jullie in mijn vorige blog al hadden gelezen was ik hier best wel zenuwachtig voor omdat ik niet weet wat ik ervan moet verwachten.

Op het moment dat ik een dame naar onze voordeur zie lopen, besluit Hudson onze oudste kat, midden op de eettafel zijn ontbijt er uit te gooien. Ik sta op dat moment in een halve spagaat omdat ik het op wil ruimen maar de deurbel ook tegelijk gaat. Met een wanhopige blik kijk ik door het raam naar buiten waar een blonde vrouw vrolijk staat te zwaaien.
Hudson springt de tafel af en loopt rustig weg alsof er niks aan de hand is. Ik vervloek hem flink, heb zin om mijn teenslipper achter hem aan te gooien maar haal in plaats daarvan een paar keer diep adem. Op dat moment besluit ik: “het is zoals het is, als ze hier een week voor ons komen zorgen kan ik het ook niet een week lang spik en span houden.”

Maakt niks uit

De kraamzorg komt binnen, stelt zich voor en ik excuseer me meteen voor het hoopje kattenkots wat florissant op de eettafel ligt en leg uit wat er gebeurd is. De kraamzorg begint hard te lachen, duwt me richting een stoel, trekt wat kastdeuren open totdat ze een keukenrol vindt en ruimt alles netjes op.

“Ach dat maakt toch helemaal niks uit”, lacht ze, en terwijl ze naar Hudson wijst vervolgt ze: “hij hoort ook gewoon bij het gezin.” Terwijl ze hem onder zijn kin kroelt en Hudson dit luid spinnend toelaat, fluistert ze hem nog wat lieve woordjes toe en komt bij mij aan tafel zitten. Ik zit nog steeds met een rood hoofd van schaamte en bedank haar voor haar begrip, ondertussen bedenk ik me dat dit gesprek best weleens mee kan gaan vallen.

Kraamzorg uitgelegd

Ze legt me uit wat een kraamzorg precies komt doen, op hoeveel uur we recht hebben en wanneer we iemand kunnen verwachten. Ook legt ze uit dat er binnen de kraamzorg enorme onderbezetting is, en dat de kans dus klein is dat we een hele week hetzelfde gezicht te zien krijgen. Ik leg uit dat Sjoerd en ik ook in de zorg werken en we dus weten hoe nijpend de tekorten zijn. Dit lijkt haar enigszins op te luchten en ze vertrouwt me dan ook toe dat ze dat altijd het lastigste onderwerp in een intakegesprek vindt, omdat niet iedereen hier even begripvol op reageert. Ik herhaal wat ik even daarvoor dacht: “het is zoals het is”, en schenk voor ons beiden een kop thee in.

Uiteindelijk hebben we een erg prettig gesprek samen. Ze geeft me nog wat laatste tips voor de voorbereiding en drukt me op het hart dat zij en haar collega’s in de kraamweek er volledig zijn voor ons gezinnetje. Dat niks te gek is en ze alles al een keer gezien hebben.

Zorgen

Ik geef schoorvoetend toe dat het me best moeilijk lijkt om alles uit handen te moeten geven, omdat ik zelf zo’n regelneef ben en normaal gesproken juist voor anderen zorg. “Des te meer reden, om die week goed voor JOU te laten zorgen” zegt ze me.

Ik schud haar de hand en laat haar uit. Met een zucht van opluchting sluit ik de deur. Dat viel alles mee! De strenge vrouw die ik voor ogen had was ze gelukkig niet.
Hudson ligt inmiddels languit op de bank en kijkt me met een triomfantelijke blik aan. “Jaja, smeerpoes!” bijt ik hem toe. Hij gaapt lui naar me, alsof hij zeggen wil: “Ik deed dit enkel om het ijs te breken. Graag gedaan hoor!“

En jij?

Heb jij al kennisgemaakt met je kraamhulp? Of heb je misschien al ervaring en wil je hier iets over delen? Ik ben benieuwd!