Spannend!

Jongens, we zitten alweer in week 30. Dertig!
Gevoelsmatig is dit toch wel even een dingetje, hoor. De 2 verruilen we voor de 3.
Dit betekent dat we onze kleine man over grofweg 10 à 11 weekjes gaan ontmoeten. Komt hij eerder of later? Only time will tell.

Met de gynaecoloog is afgesproken dat ik bij maximaal 41 weken ingeleid ga worden. Dit heeft als reden dat mijn moeder een van mijn zusjes tot 42 weken gedragen heeft, waarop mijn zusje op onverklaarbare reden overleden is in de buik van mijn moeder. Dit is natuurlijk verschrikkelijk. Voor de geruststelling van mijn eigen moeder, maar ook van mezelf zullen we daarom het lot niet tarten en gaan we bij maximaal 41 weken aan de slag.

Maar wie weet meldt hij zich ook wel eerder. We zullen het de komende weken gaan ontdekken. Nu we langzaam richting het einde lopen, vind ik het ook wel heel spannend worden. De naderende bevalling, de kraamweek erna...

Paniekmomenten

Met momenten voel ik me ook enorm incompetent. Vraag ik me af waar we in godsnaam aan begonnen zijn. Van de week lag ik in bed te woelen en te piekeren en vroeg ik aan Sjoerd: “hadden we toch niet nog even moeten wachten?” Sjoerd zijn antwoord was duidelijk: “dat soort vragen moet je jezelf nu niet meer stellen want je kan echt niet meer terug.” Ik stond weer meteen met beide benen op de grond en kon het piekeren loslaten.

Soms overvalt me dat paniekerige gevoel gewoon. Misschien komt dat deels omdat we ook zo snel zwanger raakten. Wat dat betreft zijn we de grootste bofkonten van de wereld. Alleen soms geeft me dat wel het idee dat we snel de knop om moesten zetten.

Kracht

Buiten deze paniekmomentjes zijn er ook momenten dat ik me zo enorm krachtig voel. Er komt dan een oerinstinct naar boven dat ik niet ken. Het gevoel dat het moederschap zoiets logisch is en dat elke vrouw in de wereld met die gave geboren wordt. Het maakt dan ook dat ik zo’n bewondering krijg voor vrouwen in het algemeen. Doen we gewoon even, een mensje maken en ervoor zorgen.

Partnerles

Een van de dingen die nog hoog op mijn todo-lijstje prijkte, was een partnerles bij de zwangerschapsyoga die ik gevolgd heb. Sjoerd keek hier enorm tegenop. Ik wilde wel graag dat hij deze met mij zou volgen. Dit om hem ook voor te bereiden op de bevalling en omdat ik wist dat hem handvatten geleerd worden. Zo wil ik graag dat hij van ons twee de eeuwige rust bewaart. Ik ben zelf bang dat de pijn op een gegeven moment de overhand gaat krijgen, en dat ik in paniek raak. Dan heb ik hem nodig om me weer in het hier en nu te krijgen.

Sjoerd had dus eigenlijk geen keus en moest mee. Wat mokkend is hij met me die kant op gegaan. Eenmaal daar bleken er meer mannen onder lichte dwang mee te zijn gegaan. Toen dit uitgesproken was door de heren in kwestie, leek het ijs snel gebroken en kon de les beginnen. Het fijne aan mijn yogadocente vind ik dat ze totaal niet zweverig is. Ze heeft het niet over je vijfde chakra en je derde oog. Prima als mensen dit prettig vinden, maar ik als verpleegkundige wil toch liever wetenschappelijke feiten horen en begrijpen wat er staat te gebeuren.

Zo heeft ze alle fasen van de bevalling met ons doorgenomen en uitgelegd wat er met ons lichaam gebeurt. Ook heeft ze uitgelegd wat zowel wij als vrouwen, maar ook de heren, in die fase kunnen doen om ervoor te zorgen dat wij deze goed doorkomen.

In de praktijk

Aan het einde van de les kregen de heren ook nog wat massagetechnieken aangeleerd die ze meteen in de praktijk mochten brengen bij hun vrouwen. Ik ging dus heerlijk zen naar huis.

Sjoerd echter wat minder, die had ineens wel heel levendig op zijn netvlies staan wat er straks gaat gebeuren...

En jij?

Hoe ervaar jij alles in deze bijzondere week? Vertel je er iets over in het commentaarveld hieronder?