Flair

De buik wordt ronder en ronder. Opstaan gaat niet meer zonder de bijpassende geluidseffecten (kreun en steun). Wanneer ik iets laat vallen wordt zorgvuldig de afweging gemaakt of het de moeite waard is het meteen op te pakken of even te wachten totdat Sjoerd in de buurt is. Het loopje wordt steeds meer een waggeltje en uit bed komen gaat tegenwoordig met een halfomslachtige ninjarol, wapperende armen om mijn evenwicht te bewaren en een afsprong waar menig gymnast jaloers op zou zijn. Of niet.
Het derde trimester duikelen we dus met een hoop flair in.

Zwaar?

Als ik de 10 apps op mijn telefoon mag geloven, wordt dit trimester zwaar. De baby verviervoudigt in gewicht, wat weer zijn uitwerking heeft op de ruimte in de baarmoeder. Het dragen wordt sowieso zwaarder door het extra gewicht wat meegedragen moet worden, wat weer kan zorgen voor bekkeninstabiliteit, spataderen, ongewild urineverlies, voor jezelf minder longcapaciteit en de zwangerschapsdementie blijkt nóg erger te kunnen worden. Ik zit op de bank met een glas Optimel en lees met een grote frons het ‘onheil’ dat me te wachten staat.

Ineens ben ik het beu, leg mijn telefoon weg en blijf nog even met diezelfde frons voor mezelf uitstaren.

Natuurlijk hebben wij zwangere vrouwen klachten. We zijn een mensje aan het groeien. Dat zal niet zonder slag of stoot gaan. Het eist een enorme tol van ons lijf, onze psyche. Het eist in sommige gevallen zelfs een tol in ons sociale netwerk. We zijn ons negen maanden lang aan het voorbereiden op de rol van ons leven. Iets wat we al zijn zodra we die test vasthouden en er een kruisje onstaat of het woord ‘positief’ verschijnt.
We zijn vanaf dat moment moeder, ma, mamsie, moeke, mam of moedertjelief.

Verantwoordelijkheid en liefde

Er groeit in ons een verantwoordelijkheidsgevoel wat niet te bevatten is. Er groeit een liefde voor dat dan nog kleine garnaaltje dat gaat uitgroeien tot onze zoon of dochter. Wauw! En in de maanden die volgen, waarin we van dat verschrompelde garnaaltje een prachtige baby gaan maken, groeit dat verantwoordelijkheidsgevoel en die liefde alleen nog maar meer.

En als je je dat beseft, zijn die klachten dan zo erg? Moeten we het dan uberhaupt als ‘klachten’ zien? Als onheil? Als de zwaarste beproeving van ons leven?

Part of the process

Ik heb besloten, dat ik het geen ‘klachten’ meer ga noemen. Nee, echt niet. Het zijn geen klachten of kwaaltjes. Het is part of the process. Het hoort erbij. Mijn lijf moet een stukje inleveren om mijn zoon gezond ter wereld te kunnen laten komen. Om hem nu, in dat laatste trimester, een lekkere mollige baby te maken zodat hij dadelijk alles heeft om een perfecte start te maken op deze wereld.

Ik geef met liefde die kleine stukjes van mezelf. En natuurlijk vervloek ik dat gammele bekken van me weleens als ik weer krom sta van de pijn omdat ik het een goed idee vond het huis van boven tot onder te stofzuigen. Maar elk pijntje, net zoals elk schopje, herinnert me eraan, dat mijn zoon... mijn kleine ventje, bij me is. En groeit.
Tot die heerlijke baby die ik bijna in mijn armen heb.

En jij?

Wat zijn jouw ervaringen, zo in de laatste maanden? Ik ben erg benieuwd, laat je hieronder een reactie achter?