Liefde voor festivals

De mooiste week van het jaar breekt aan. Lowlands. Een paar weken geleden hebben jullie in mijn blog van week 21 mijn liefde voor festivals kunnen lezen. Met in het bijzonder Lowlands. In die blog hebben jullie ook kunnen lezen dat mijn weekend Down the Rabbit Hole (DTRH), vies tegenviel. Ik vond het fysiek zwaar en baalde als een stekker dat ik eerder naar huis moest. De daaropvolgende weken bleef Lowlands als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangen. Altijd intens gelukkig op dit festival, maar moet ik het na de teleurstelling van DTRH wel doen?

Bommetjes

Ik zal niet ontkennen dat dit ook voor wat prikkelbare momenten in onze relatie zorgde. Mijn wispelturigheid – ga ik wel of niet? – en Sjoerd zijn eindeloze aanpassingsvermogen hierin – kan ik het weekend voluit gaan of moet ik rekening houden met mijn zwangere vrouw? - zorgde ervoor dat er heel wat bommetjes ontploft zijn de afgelopen weken. En de daarbijhorende tranen van een vrouw die vol met hormonen zit en zich niet begrepen voelt. Al met al, een week voor Lowlands hebben we bijna onze kaartjes verkocht. Bijna, want uiteindelijk hebben Sjoerd en ik toch passende maatregelen getroffen zodat ik op mijn manier mee kon. Sjoerd wilde niet zonder mij gaan “jij hoort erbij, zonder jou is het niet zoals het hoort te zijn.” Maar hoe konden we het dan zo makkelijk mogelijk voor mij maken?

Gllamcamp

Zo besloten we dit jaar gebruik te maken van de Gllamcamp. Een camping die ingericht is met een variatie aan hutjes en tentjes. Je betaalt er de hoofdprijs voor, maar in deze situatie hadden we dit er voor over.
Wij sliepen in een Dreamotel, een klein hutje met twee normale bedden, stroom, koelkastje en het mooiste van alles; je kon er gewoon rechtop in staan! Ik weet niet hoeveel zwangere vrouwen met hun bolle buikje weleens geprobeerd hebben in een pop up tent zich aan- en uit te kleden, half dubbelgevouwen met de benen in de nek? Deze dames zullen mijn euforie begrijpen. Qua sanitair was deze Gllampcamp voorzien van luxere douches, schone wc’s, een make-up tent met stroom en spiegels. Ook het eten werd goed verzorgd. Er was een pleintje met eetgelegenheden en er kwamen elke ochtend 2 dames op een bakfiets langs ons hutje gefietst met ontbijt (van verse jus tot croissantjes, pain au chocolat, yoghurt met fruit en koffie).

Aanpassingen

Op de camping zat een gevarieerd publiek. Waar we het meeste om moesten glimlachen waren de kersverse ouders die elke ochtend even aan het facetimen waren met hun kroost. Sjoerd en ik keken dit elke ochtend vertederd aan, volgend jaar zitten wij er ook zo bij!

Nou loop je op Lowlands gemiddeld zo’n 15km per dag. En dan ben ik nog bescheiden denk ik. En zoveel kilometer lopen... dat is natuurlijk nu een flinke no go. Zodoende hebben we via een thuiszorgwinkel in de buurt een rolstoel kunnen huren, die ik van Lowlands mee mocht nemen het terrein op. Broeder Sjoerd erachter die me rondreed. Wanneer ik de stoel even niet nodig had parkeerde ik deze bij de EHBO. Zo heb ik het weekend een goede afwisseling kunnen maken tussen lopen en rusten.

Buiten deze aanpassingen, moest ik toch ook zelf flink op de rem. Wie mij kent weet dat ik niks fijners vind dan over het terrein struinen. Even bij de ene tent kijken, dan weer bij de andere. Sfeer proeven, mensen kijken, genieten van de optredens in de tenten.
De verloskundige was tijdens DTRH al streng: “geen tenten in! Hou gezonde afstand van de muziekboxen, luister goed naar je kleine.” Dit gold natuurlijk ook voor Lowlands. Ik ben geen tent ingeweest, maar heb telkens aan de zijkanten staan luisteren en kijken. Voordeel is dat het daar ook rustiger is en je dus geen kans hebt op ellebogen in je buik of zij. Ook had ik voor mezelf een streng schema gemaakt. Alleen de acts die ik écht heel erg graag wilde zien, mocht ik van mezelf zien.

En geloof me, dat heeft af en toe echt voor een baalmomentje gezorgd. Zat ik daar in mijn hutje op de Gllamcamp terwijl mijn vrienden lekker aan het feesten waren. Een goed boek en Netflix hebben me door die baalmomentjes heengetrokken.

Thuiskomen

Ik hoor je denken: “Jeetje Maricken, was het dit allemaal echt waard?” Daar kan ik volmondig ‘JA’ op antwoorden. Lowlands is magisch. Dit was het tiende jaar dat ik er was. Er wordt weleens gegrapt dat het voelt als thuiskomen, maar zo voelt het ook echt. De sfeer die er hangt, er wordt in die aantal dagen een hele nieuwe maatschappij uit de grond gestampt waar je even deel van uit mag maken. Iedereen is zorgeloos, vrolijk, zelfs de regen kreeg ons er niet onder.

En de kleine? Die kan zijn eerste Lowlands ook schrijven. Volgend jaar mag hij bij oma logeren, in een Lowlandsrompertje! Oma kan niet wachten totdat ze volgend jaar zo’n lang weekend op mag passen. En mama, kleine vent, kan stiekem ook niet wachten. Maar ik beloof je elke dag even te facetimen.

En jij?

Hoe pas jij je aan je zwangerschap aan, met de activiteiten die je normaal altijd deed? Ben nieuwsgierig! Laat je een comment achter?