De daaropvolgende vijf minuten blijft het stil. De echokop glijdt langzaam over mijn buik. De echoscopiste fronst geconcentreerd en duwt af en toe hard op mijn buik. "Nee, ik kan het niet zien, ik ga je doorverwijzen voor een GUO."

Vreugdedansje?

Eindelijk, de 20 weken echo. Enorm naar uitgekeken. We weten dat als we deze echo gehad hebben en onze kleine man goedgekeurd is, we een klein vreugdesprongetje mogen doen. Op de helft, alles gaat goed, reden voor een klein feestje.

Mijn ouders zijn nog niet zo lang geleden verhuisd en wonen toevallig naast het diagnostisch centrum waar heel Eindhoven e.o. de 20 weken echo laat doen. Zodoende nemen we mijn eigen papa mee. Mijn papa is een wat oudere papa, inmiddels 78 jaar en helaas gediagnosticeerd met Parkinson. Lange afstanden kan hij niet overbruggen met zijn rollator, dus deze afspraak letterlijk bij hen naast de deur is een perfecte gelegenheid om hem mee te nemen. We halen hem op – hij is zenuwachtiger dan wij – en we lopen met zijn drietjes richting het pandje waar we moeten zijn.

Druktemaker

We worden snel uit de wachtkamer opgehaald en naar de goede ruimte gebracht. Ik neem plaats op het onderzoeksbed, Sjoerd en papa komen naast me zitten. Papa kijkt hier zijn ogen al uit, wat een hoop apparatuur! “Toen jij in mama’s buik zat was dit er allemaal niet hoor!” roept hij verbaasd als hij de kamer met zijn ogen scant.

De echoscopiste is een lieve vrouw, legt uit wat ze gaat doen en zegt tegen mijn papa dat hij de tenen en vingertjes van zijn toekomstige kleinzoon mag tellen. Papa straalt nu al van trots.

Het beeld floept aan en daar zien we hem weer, onze zoon. Wat fijn om hem weer te zien. Dit is toch elke keer weer een opluchting. Zoals bij alle echo’s is hij druk in de weer. Hij wiebelt en maakt salto’s. De echoscopiste doet hard haar best alles te meten maar krijgt hem moeilijk op beeld. Ze vraagt me even flink met mijn buik te wiebelen, zodat hij misschien beter gaat liggen. Maar eigenwijs als zijn moeder en koppig als zijn vader blijft hij wegduiken.

Zijn voetjes en handjes krijgt ze goed in beeld waarop mijn papa enthousiast begint te tellen. Yes, alle vingertjes en teentjes zitten eraan. Papa zakt tevreden terug in zijn stoel, zijn taak voor vandaag is goed volbracht. Na 45 minuten een hoop geduw op mijn buik zucht de echoscopiste. "Ik krijg het niet allemaal gemeten, ik mag geen uitspraken doen als ik niet alle gegevens heb, kom later deze week nog eens terug, misschien is hij dan wat meer gedraaid en rustiger." Zo gezegd zo geregeld, we maken een nieuwe afspraak voor later die week.

Poging twee

Een paar dagen later sta ik met mijn moeder en zusje Roos in dezelfde kamer. Deze keer mogen zij mee. Sjoerd moet werken en mama en Roos zijn ook nog nooit meegeweest. Zodra het beeld aanspringt en we onze kleine man zien pinkt mijn mama een traantje weg. "Ik word nu al emotioneel, ik kan er niks aan doen!"
Roos en ik kijken elkaar aan zoals alleen zusjes dat kunnen als ze elkaar met enkel oogcontact een geheime boodschap willen overbrengen. Die van ons luidt: "was te verwachten bij mam!"

Ook nu wordt er intensief gekeken en onderzocht, deze keer door een andere echoscopiste. Zij is duidelijk minder gecharmeerd van het feit dat onze kleine man zo’n druktemaker is. Ze raakt flink geïrriteerd en schuift dit ook niet onder stoelen of banken. Een paar keer drukt ze hard op mijn buik en zucht geërgerd als ze hem niet goed op beeld krijgt. Ik begin me steeds ongemakkelijker te voelen, ook doet het af en toe pijn als ze zo hard duwt. Ze geeft me het gevoel dat het mijn schuld is dat ze hem niet goed kan zien en ik probeer mee te denken hoe ik dit op kan lossen.

Doordat ik 40 kilo afgevallen ben, heb ik op mijn buik overtollig vel. Ze duwt er een keer tegen en zegt: "hou dit eens omhoog". Ik kan wel door de grond zakken, zó genant vind ik het. Ik probeer haar instructies op te volgen en hoop dat ze snel ziet wat ze nodig heeft zodat ik snel weer kan gaan.

De daaropvolgende vijf minuten blijft het stil. De echokop glijdt langzaam over mijn buik. De echoscopiste fronst geconcentreerd. "Nee, ik kan het niet zien, ik ga je doorverwijzen voor een GUO." Ze legt de echokop weg en trekt haar handschoenen uit. Mijn hersenen werken ineens op sneltreinvaart. "Een GUO? Maar dat is toch geen goed nieuws? Is er iets mis?"

De echoscopiste draait zich van ons af terwijl ze haar spullen opruimt. "Ik mag geen uitspraken doen, daar zijn specialisten voor. Ik ga je doorverwijzen naar een academisch ziekenhuis, deze zullen contact met je opnemen en dan kan je waarschijnlijk morgen of overmorgen nog terecht want we zetten er spoed achter." Ze legt een hoopje tissues op mijn buik zodat ik de gel weg kan vegen. Verbouwereerd wrijf ik de gel weg. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Ook mijn altijd spraakzame zusje en moeder zijn even stil.

Ik voel me kwetsbaar, naakt, onzeker. Wat een mooie echo had moeten worden is nu een echo geworden met een vervelende nasmaak. Ik maak me flink zorgen en bel Sjoerd meteen op. Hij moet ook even slikken, onzekerheid en angst overvalt ons. Maar we kunnen nu even niks anders dan wachten tot de afspraak in het academisch ziekenhuis.

Wordt vervolgd.

En jij?

Hoe was jouw ervaring met de 20 weken echo? (Ik hoop positiever!)