afgeSLOTEN

De sloot die de schans waarop we wonen bijna compleet omringt, is een favoriete vissersplek voor kinderen uit de buurt. Twee lieve buurtjongens van zeven en tien jaar, een van hen bepakt en bezakt met allerlei visspul, laten er zich regelmatig zien. Zoonlief vindt het fascinerend en nodigde me uit het tafereel van dichterbij te bekijken. Ik griste nog snel wat waterijsjes mee en sjokte achter hem aan. Zwijgend aten we even later het ijs, Zoonlief observeerde de vis in de emmer naast ons.

De jongste van de buurtjongens keek peinzend naar mij en naar mijn buik terwijl hij het druppende ijs van zijn vingers likte. "Mama zegt dat er al veel baby’s in jouw buik zijn dood gegaan," klonk het opeens. "Dat is zo," zei ik. Ik ben dol op kinderen en hun directe communicatie. Zou het heerlijk vinden als ze die onbevangenheid hun leven lang zouden behouden. De managementtaal van tegenwoordig die alles sugarcoat of de waarheid mooier doet lijken dan 'ie is, ben ik kotsbeu, maar ik weet dat die onze samenleving helaas nooit meer zal verlaten. "Hoe vaak dan?" vroeg hij. "Zeven keer." Hij keek naar het ijsje in zijn hand. "Ik breek het ijsje altijd doormidden, dan heb ik er twee." Hij had nu in beide handen een ijsstokje met ee#n kant van de dubbeldekker.

Relativeren Zo vluchtig als zijn gedachten gingen over de miskramen die ik in het verleden had, zo vluchtig realiseerde ik me dat ik ze alle zeven een plekje heb gegeven. Ze zijn een onderdeel van mijn leven dat mij als mama niet meer beïnvloedt, noch definieert. Ik vond het destijds kut, klote en wat al niet meer, maar bleef, hoe naïef misschien ook, geloven in betere tijden. Bovendien vond en vind ik, dat er ergere dingen bestaan dan dat. Denkend aan moeders die hun kinderen verloren en/of nooit (meer) moeder kunnen worden. Nu ik bijna mama ben van twee kinderen, is dat hoofdstuk uit mijn leven nog meer vervaagd. En dat vind ik een prettig gegeven, besloot ik daar op het muurtje bij de oever van de sloot.

Klagen en dragen

Vanuit het perspectief van al die mislukte zwangerschappen, had ik tijdens mijn vorige zwangerschap dan ook een scherpe hekel aan klagende medezwangeren. Ik vond dat ze door hun geklaag het wonder der wonderen niet voldoende eer aan deden. Ze gingen er naar mijn smaak te oneerbiedig mee om. Little did I know, want die zwangerschap bleek een pareltje. Zo weet ik nu. Nu ik de 39 weken aantik realiseer ik me dat ik al maanden, zo niet de hele zwangerschap, eenzelfde soort klaagmuts ben. De klachten die op zichzelf staand niet zoveel om het lijf hebben, zijn in samenspel met elkaar wat mij betreft een regelrechte hel. De ho(e)rmonen die op zeer regelmatige basis een heks van me maken, het maagzuur dat me 23 uur per dag in de fik zet, het vocht dat ik vasthoud en voel klotsen tijdens het lopen, de bekkenprobleempjes die me niet met rust laten, de slapeloosheid, het hoge suikergehalte in mijn bloed en het stomme dieet dat daaruit voortvloeide. En de geuren en kleuren van het zwanger zijn. (Bedenk zelf maar wat dat kan betekenen.)

Ze maakten dat ik afgelopen week boos in de stoel van de verloskundige plofte. "Hoi," was het enige dat ze uitbracht, in afwachting van mijn tirade, die ze vast en zeker verwachtte. "Ben er klaar mee en klaar voor," blaatte ik. "Snap ik," zei ze en ik geloofde haar. Wat volgde was een verhaal over inleiden, dat ik kende van mijn vorige bevalling. We bespraken een soort deadline en die gaf me rust. De optie voor een kort inwendig onderzoek om te bezien of inleiden al zin zou hebben, greep ik dan ook met beide handen aan. "Anderhalve centimeter ontsluiting heb je. En de baarmoedermond is mooi zacht. Prima inleidbaar." was haar conclusie toen het blauwe latex handschoentje gedeeltelijk verdween in mijn vagina.

En nu: vooruit.

Ik ging huiswaarts met een energie die ik al tijden niet had gevoeld. Ik deed in minder dan een uur verschillende huishoudelijke taken die ik normaal voornamelijk vervloek en voor me uitschuif en bereidde een maaltje uit het kookboek van Ottolenghi, dat ook al geruime tijd het schap niet had verlaten. Nu ik wist dat het niet langer dan acht dagen ging duren, vond ik mezelf een beetje terug.

Ik opende de doos met de verse, splinternieuwe handkolf die die middag was bezorgd. Ik ontblootte mijn borst en zette de mond van de kolf over mijn tepelhof om te voelen hoe het ook alweer was. Ik meende sinds een paar weken een soort van stuwing te voelen. Ik aarzelde geen moment, Googelde het telefoonnummer van de lactatiekundige van het ziekenhuis.
Malika nam op. "Hallo, ik heb een vraagje, ik ben zwanger en wil mijn handkolf al eens uitproberen, kan dat?" Ze vroeg hoeveel weken zwanger ik ben en of ik ooit eerder borstvoeding had gegeven. Ik vertelde haar trots dat ik Zoonlief destijds ruim een jaar van natuurlijke voeding had voorzien. Ze gaf me haar zegen en benoemde dat ik eventuele borstvoeding ook al kon invriezen voor strakjes.

"Let wel," benoemde ze op strenge toon, "dit kán weeën opwekken." "O, goed om te weten, dat wist ik niet," loog ik.