Wat geniet ik enorm van de bewegingen daarbinnen. Mijn buik schudt alle kanten op, er schuift een voetje langs, een boks beneden in mijn zij. Gedurende de dag neemt ‘ie rare vormen aan, met billen die uitpuilen of een knietje naast mijn navel. Ik voel haar ook steeds vaker hikken, gulzig meisje daarbinnen. Als ik mijn hand op mijn buik leg, wordt ze rustig. Als ik zing of klets ook.
‘Straks ga je het nog missen’, zegt Peter. Daarin moet ik hem wel een beetje gelijk geven. Ze is nu altijd bij me, veilig in haar warme broedkastje. Waar ik van anderen hoor dat ze wel klaar zijn met de zwangerschap, vind ik het niet erg om haar nog lekker even binnenin te houden. En als ze straks in mijn armen ligt, knuffel ik haar zo hard alsof ze bijna weer naar binnen kruipt.
Onrustig hoofd
Het is de eerste week van mijn verlof. En ik moet er nog een beetje inkomen geloof ik. Het is heerlijk om ’s ochtends nog even te blijven liggen, maar mijn hoofd is één en al onrust. Op de eerste dag heb ik maar eens opgeschreven wat er nog allemaal moet gebeuren. Wat moet er nog geregeld voor de geboorte? Wat moet er nog gekocht worden? Wat kan ik daarnaast nog allemaal doen? Het zijn toch wel dikke lijsten. Niet dat het allemaal écht essentieel is, als ze nu komt, komt het ook goed. Maar gevoelsmatig wil ik het toch wel gedaan hebben.
Dus zo werk ik stelselmatig de kooplijst af bij de babywinkel en de drogisterij. Om vervolgens geen boe of bah meer te kunnen zeggen. Ik maak een ‘geboorteaankondiging’ voor op het raam straks. Om vervolgens op de bank te crashen. Ik ruim de vaatwasser in en draai een wasje. Om vervolgens hijgend neer te ploffen. Ik begin met het tekenen en schilderen van de geboortekaartjes. Om vervolgens uitgeput de boel maar weer op te ruimen. Ik ben vooral heel moe. Misschien komt er een moeheid los van het werk. Of omdat ik niet zo best slaap. Maar moeheid gecombineerd met een dikke to-do lijst is geen relaxte situatie. Als ik op de bank lig, staar ik apathisch voor me uit, bedenkende wat ik eigenlijk zou moeten doen.
Neerstorten en omhoog hijsen
In het weekend staan we wederom een kast in elkaar te zetten. Ik zit op m’n hurken, op m’n billen en op m’n knieën, buk voorover en hijs mezelf weer omhoog. Het gaat eigenlijk niet, die klusjes op vloerhoogte voelen niet lekker voor mijn buik en mijn hart gaat tekeer, maar ik worstel me er toch doorheen. Totdat het lichtje uitgaat en we toch nog even een laatste stuk erop moeten schroeven. Ik kan niet meer en stort op de bank. Waar vervolgens dikke tranen komen. Van uitputting, maar ook van frustratie dat ik niet eens meer eventjes kan bouwen aan een kast. Het is het lastigst van de hele zwangerschap vind ik. Niet weten waar je nog toe in staat bent en wanneer je even gas terug moet nemen.
‘Probeer ’t te doseren voor jezelf. Bedenk gewoon wat je die dag wilt doen en ga daarna lekker relaxen’, zegt Peter bemoedigend. En ja, hij heeft gelijk. Al wil ik graag dóór met alle dingen. Gelukkig zijn er nog maar een paar essentiële dingen. Als die gedaan zijn, dan hoeft er verder niet zoveel meer en kan ik doen waar ik zin in heb. Lekker rommelen in de babykamer, tekenen, zwemmen, tv kijken, lezen. Dat moet toch heerlijk zijn.
Bubbel in zicht
Aan het einde van de week kom ik iets meer in de tunnel. Ik kijk wat bevallingsdocu’s en lees ‘Duik in je weeën’. Ik blaas een bal op die ik heb besteld voor als ik straks weeën krijg. Onder de douche visualiseer ik dat ik weeën opvang en haar eruit pers. Ik heb weinig bijzondere wensen voor de bevalling, maar denk dat het goed is aan te geven waar ik behoefte aan zou hebben. Ik schrijf kort alle puntjes op in het geboorteplan. Die bespreken we binnenkort met de verloskundige. Ik merk ook dat het reizen naar vrienden op z’n eindje loopt. En ik vind het heerlijk om mijn telefoon af en toe weg te leggen. Langzaamaan bouw ik mijn eigen bubbeltje, ter voorbereiding op de komst van onze dochter.
En jij?
Wat staat er in jouw geboorteplan? Wil jij dit met ons delen?
Laat je onderaan deze pagina jouw reactie achter?