Het is 5.00 uur ’s nachts en ik lig toch al zeker twee uur wakker. Lichamelijke ongemakken, getrappel in mijn buik, maar vooral een vol hoofd. Het begint met dat mijn heupen steeds meer pijn beginnen te doen als ik te lang op één kant lig, waarna ik vervolgens aan het worstelen ben met ’t grote worstenkussen in m’n bed. Ik strompel toch maar naar de wc. Terug in bed begint ze daarbinnen een heuse raveparty, waar ik dan weer stilletjes om lig te gniffelen.
Mijn gedachten dwalen af. ‘Hoe gaan we straks naar het ziekenhuis?’, ‘Ik ga tijdens de weeën lekker onder de douche staan’. Ik begin gefrustreerd te raken. Hoe moet ik nou nog normaal werken morgen? Ik moet echt gaan slapen. Nergens meer aan denken. ‘Hoe zal ze eruit zien?’, ‘Hoeveel dagen moet ik eigenlijk nog werken?’ ‘Nog maar zeven dagen!’. Het galmt door in mijn hoofd. Vreemd genoeg vind ik het angstaanjagend klinken. En nog vreemder; het is me nog niet gelukt om me echt te verheugen op m’n verlof.
Wat is er aan de hand? Als er een traan over m’n wang rolt, weet ik dat ik het juiste antwoord heb; ik realiseer me ineens dat mijn huidige leventje bijna is afgelopen. Ik waggel weer naar de wc en huil daar dikke tranen.
Byebye oude leventje
Tot nu toe bestaat een groot deel van mijn leven uit mijn werk. Ik ben erg betrokken en steek er veel energie in. Als ik ‘s avonds langer door wil gaan, dan doe ik dat. Als dat betekent dat ik om 20.00 uur eet, dan is dat prima. Ik hoef nu alleen maar te denken om Peter en mij, mijn werk, ons huis en sociale leven. Dat is het enige wat ik op orde hoef te hebben – en dat is soms al lastig genoeg. We doen veel spontane dingen, weinig vooruit denken en het liefst zo min mogelijk plannen. Straks komt er een fantastisch mensje in ons leven, die meteen doorstoomt naar de top van de prioriteitenlijst. Zij speelt dan de hoofdrol en de rest verdwijnt meer naar de achtergrond. Als ik straks weer aan het werk ga, ziet mijn leven er compleet anders uit. Een bizar idee. Maar ongetwijfeld een prachtig nieuw leven. En ik heb er ook enorm veel zin in. Ik droog mijn tranen en probeer nog wat te slapen. Voor het eerst sinds mijn zwangerschap meld ik me een half dagje ziek.
Bollebuikenparade
De dag ervoor ging ik voor mijn werk naar de Negenmaandenbeurs. In de persruimte begint de dame een heel verhaal over hoe leuk het is om een dochter te krijgen en dat mijn buikje zo bescheiden is. Ik weet nog steeds niet of ik dat nou een compliment vind of niet. De beurs is interessant vanuit professioneel oogpunt, maar ik merk dat ik als zwangere echt niet zo’n shopper ben die overal aan wil snuffelen. Wel koop ik een TENS apparaatje om me hopelijk door de weeën te helpen. De hele dag geniet ik vooral van de bollebuikenparade die aan me voorbij trekt. Buiken in alle soorten en maten. Zo leuk om te zien. En leuk om te concluderen dat ik met de mijne nog steeds erg blij ben.
Photoshoot
Hoog tijd om mijn grote trots vast te leggen. Ik maak mezelf niet lang zo mee, dus het lijkt me super om een paar mooie foto’s te hebben van mijn bolle buik. Een vriendin is beginnend fotograaf en wilde met mij wel haar eerste zwangerschapsshoot doen. In twee uur tijd zat ik op bed, stond ik voor een felle lamp, hield ik slofjes en een echofoto bij mijn buik, stond ik in ondergoed voor het raam, aaide ik 100 keer over mijn buik en hebben we ook minstens 100 keer hard gelachen. Wat een heerlijke middag en wat een prachtige foto’s. Ik kan er nog steeds niet aan wennen mezelf zo te zien. Het is nog steeds mijn buik, maar ook weer helemaal niet. Binnenin heeft ze het nog prima naar haar zin. Sinds kort voel ik haar hikken. En sinds een paar dagen voel ik dan de hikjes in mijn kont, haha. Hopelijk ligt ze dus al helemaal in de goeie houding.
En jij?
Heb jij herinneringen gemaakt van je zwangerschap? Hoe heb je dat gedaan? Of hoe zou je dat willen doen?
Laat je onderaan deze pagina jouw reactie achter?