Jaja, dit blijkt alweer de 25e blog die ik schrijf over mijn zwangerschap! Wat een mooi naslagwerk. En wat krijg ik een leuke reacties, echt hartverwarmend.
Sommige bekenden vragen niet meer aan me hoe het met me gaat, want ze denken het al te hebben gelezen in mijn blog. Maar ik schrijf over de afgelopen week en dus loopt het echte leven voor op de blogs. En als je dan ook nog bedenkt hoeveel er elke week steeds gebeurt! Zowel in mijn leven als met de zwangerschap. Ik ervaar de zwangerschap als een enorme levensrit waarin elke week weer een nieuwe dimensie wordt verlicht. Dwars door alle de jaargetijden, levensgebeurtenissen en kleine dagelijkse situaties heen.
Uitgedoofd
Deze week was helaas weer een verdrietige week; mijn omaatje van 95 overleed. Niet mijn echte omaatje, maar zo zag ik haar wel. Ze heeft al zoveel doorstaan dat we dachten dat ze gewoonweg niet dood zou gaan. Helaas was niets menselijks ook haar vreemd en doofde ze toch uit. En zo zat ik wederom op de voorste rij van uitvaart nummer 3 tijdens mijn zwangerschap. Mijn moedige moeder droeg een prachtig verhaal voor. Zij heeft altijd klaargestaan voor de oudjes uit mijn leven. En nu is dat klaar. Een hele generatie is niet meer. De zorgen over de ‘oudjes’ verschuiven nu naar ons. En ook dat is helaas al in gang gekomen; steeds meer ouders van leeftijdsgenoten worden ernstig ziek. Hoewel Peter en ik soms best kunnen doen of we nog kleuters zijn, is dit toch wel echt het volwassen, verantwoordelijke leven. Het zorgen voor de kinderen én onze dierbare ouderen. En ondertussen ook nog werken, gezellige dingen doen met vrienden en een goede liefdesrelatie behouden. Tropenjaren noemen ze dat toch?
Bubbel
Afgelopen weekend gingen we naar een cabaretvoorstelling van leeftijdsgenoot Pieter Derks. Hij vertelde over hun dochtertje die te vroeg ter wereld was gekomen en enge operaties moest ondergaan. Ojee, zo kan het ook nog gaan, schrok ik ineens uit een heerlijk roze bubbel. Hij eindigde met een lied over zijn dochter. Dat hij nu echt weet wat vechten is. Zo’n trotse vader, waarbij de rest allemaal relatief wordt. Uiteraard biggelden de tranen alweer over mijn wangen. Wat vrij ongemakkelijk was, omdat meteen daarna het zaallicht aanging. Maar ik denk dat mijn tranen goed te begrijpen waren voor de mensen die een blik op mijn buik worpen.
Lekker uitrekken
Ook ik ben apetrots op onze dochter. Volgens mij zit ze nog prima waar ze zit en vooralsnog geen enkele indicatie dat ze te vroeg ter wereld zal komen. Hoewel mijn buik vaak strak aanvoelt, heb ik geloof ik nog geen enkele harde buik of voorwee gesignaleerd. Wel menstruatieachtige pijn, maar ik denk dat ze gewoon lekker groeit. Ze ligt deze week wel een stuk lager. Zou ze al een beetje indalen? Ineens voelt het van de ene op de andere seconde alsof ik moet plassen, maar als er maar een paar druppeltjes uit komen besef ik me dat ze op m’n blaas drukt daar beneden. Soms rekt ze zich lekker uit en voel ik haar tegelijkertijd bij mijn lies en vlak onder mijn ribben. Ze beweegt zo heftig dat we ons beginnen af te vragen wat dat zegt over haar karakter straks. Vooralsnog vind ik het fantastisch en doet het ook absoluut geen pijn.
Mijn heupen daarentegen beginnen ’s nachts ineens wel pijn te doen. Een extra kussen kan ik niet langer uit ons bed weren. Dus vanaf deze week ben ik aan het hannesen en draaien met een kussen tussen mijn knieën. De pijn wordt er meteen minder van. Maar van dat gedraai word ik steeds wakker. Hormonen die me voorbereiden op straks, lees ik ergens. Nou dan sta ik in ieder geval meteen paraat zodra ons meisje me ’s nachts nodig heeft!
Nu jij!
Wie zijn jouw dierbaren die deze bijzondere tijd samen met jou mogen ervaren? Hoe slaap jij 's nachts nu die buik in de weg begint te zitten? Heb jij een naslagwerk gemaakt van je zwangerschap voor later? Hoe heb je dat gedaan of hoe ga je dat doen?
Laat je onderaan deze pagina jouw reactie achter?