Maar we zijn bij de echo van 16 weken al best gerustgesteld, mijn buik is mooi gegroeid en ik voel gekriebel daarbinnen. We stappen die ochtend vroeg de echokamer binnen, waar dezelfde nuchtere, leuke dame van twee echo’s daarvoor ons begroet.
Check check!
Zodra ze begint is het meteen duidelijk dat het hier niet om een pretecho gaat. Geen mooi beginshot, maar meteen de lijst met metingen doorlopen. Ons dametje ligt heel anders dan bij de vorige echo’s, dus we moeten even schakelen waar we nu precies naar kijken. Ze ligt in de perfecte houding om geboren te worden met d’r hoofd helemaal beneden. De echoscopiste wijst op mijn buik aan waar de voetjes liggen. ‘Maar dat kan over een minuut weer compleet anders zijn’. ‘Dit is ook altijd leuk om te zien’, zegt ze terwijl ze mijn buik indrukt. Op het scherm zien we waar ze drukt en meteen trekt onze dochter d’r beentjes in. Reflexen: check! Ze zwemt alle kanten op, druk zwaaiend met d’r armpjes. Piep piep, gaat het apparaat. Bovenbeen, onderbeen, nog bovenbeen, onderbeen. We tellen twee voetjes met teentjes, twee armen met handjes en vingertjes. Dan krijgen we blijkbaar een shot waarin we nieren kunnen bekijken. Ongelooflijk hoe de echoscopiste daar niertjes in kan zien. Ze werkt de lijst niet chronologisch af, maar kijkt voor welke meting het kindje de geschikte houding heeft. Knap hoor. Het ruggetje en de bovenlip zijn mooi gesloten. Als ons meisje haar hoofd bij de uitgang weghaalt, kunnen we zien dat de placenta goed ligt. Ook het vruchtwater is prima. Alles lijkt volstrekt normaal. Hoewel voor ons niks normaal is, en zeker ons kleintje niet, zijn we heel blij.
Duimpje omhoog
Alleen de check op het hartje moet nog afgevinkt. De echoscopiste drukt hard in mijn buik om het van alle mogelijke hoeken te proberen, maar steeds draait ons kleintje weer weg of houdt ze haar arm voor d’r borstkas. Voor zover zichtbaar ziet er prima uit, maar eigenlijk moet ze helemaal omdraaien om het echt goed te kunnen zien. Wel krijgen we een duimpje omhoog van ons meisje! Alsof ze wil zeggen dat het allemaal wel goed zit daar. Ik moet een minuutje op mijn linkerzij gaan liggen. Maar nee, ze draait niet. Minuutje op de andere zij. Helaas. Dan zit er niks anders op dan een half uur rond te gaan wandelen en het straks nog ’s te proberen.
Na een half uurtje krijg ik opnieuw dikke klodders koude gel op mijn buik en blijkt ze 180 graden gedraaid! Het hartje ziet er allemaal goed uit. Het lijkt een prachtig klavertje vier met boezems en kamers. Alle geluk voor ons meisje. Ze lijkt het prima naar haar zin te hebben daarbinnen. Ze trappelt, zet zich af, rekt zich uit, trekt d’r knieën naar d’r gezicht, vouwt zich helemaal op en draait nog een keertje om d’r as. We worden getrakteerd op een 3D-fotootje van d’r koppie. Vaak vind ik dat er wat eng uitzien, maar deze vind ik prachtig. Heeft ze nou echt mijn neusje en Peters lippen? Ik ben nu al zo nieuwsgierig om haar te ontmoeten! Maar voorlopig mag ze nog lekker rondzwemmen in mijn warme broedkastje.
Salto’s
Sinds de echo voel ik haar steeds duidelijker trappelen. Gezellig hoor. Ik heb mijn leuke nieuwe positiejurkje aan en terwijl Peter naar me kijkt complimenteert ‘ie me met mijn mooie buik. Nog heel even geduld lieverd, en dan kun jij haar ook voelen. Als we even later in de auto zitten op weg naar mijn ouders, voelt het alsof ze 360 graden salto’s in mijn buik maakt. Alsof mijn buik in één keer leegloopt en ook meteen weer volstroomt. Wat een bizar gevoel! Peter geeft me die dag een kadootje; een baby zwembandje. Zodat we straks lekker samen met onze dochter kunnen zwemmen!
En jij?
Hoe heb jij de 20-weken echo ervaren? En begin jij je kindje ook al te voelen?
Onderaan deze pagina kun jij jouw reactie achterlaten. Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen en verhalen.