1
×

Inbox

  • Notificaties0
  • Taken0

Notificaties

    Terug

    Twee dametjes

    Gepubliceerd op: 11-15-2018Bewerkt op: 2-20-2020
    Blogchannel van Irene Gepubliceerd op: 11-15-2018Bewerkt op: 2-20-2020
    Geschreven door: Blogchannel van IreneMedisch rereviewd door: Irene - blogster op Zwangerenportaal
    Zwangerenblog Irene - week 17

    ‘Slaap lekker dametjes’. Sinds de echo van vorige week spreekt Peter me alleen nog maar in meervoud aan. Zijn dames gaan aan het werk. Zijn meisjes gaan lekker douchen. Ik vind het fantastisch en zet mezelf in als tolk voor de lieve woordjes van onze kleine voor haar vader. Ze houdt nu al van hem, dat kan niet anders.

    Deze week vieren we dat we twee jaar geleden onze eerste date hadden. Het was meteen raak en het eerste jaar hebben we in een sneltreinvaart alle leuke dingen gedaan die we maar konden bedenken. Weekenden weg, concerten, parachutespringen. In het tweede jaar hebben we ons leven samen vormgegeven door een woonplaats te kiezen, mijn huis te verkopen, op huizenjacht te gaan en ons nieuwe paleisje te verbouwen.

    Rare soort angst

    Straks zijn we niet meer met z’n tweeën, maar vormen we een gezinnetje. Met dit prachtige besef, groeit ook een rare soort angst. Het draait niet alleen meer om mezelf of om ons. Er staat ons iets groters te wachten. Toen Peter deze week voor het werk naar Engeland vloog, schoot door zijn hoofd dat hij zijn gezin achterliet. En als ik deze week weer naar Frankrijk vlieg, flitst het ook door mijn hoofd ‘Als ik neerstort, gaan we samen’.

    Deze nieuwe verantwoordelijkheid heeft zich helaas gemanifesteerd in ’n tikje neurotische gedachtes. Heb ik de deur wel op slot gedaan? Staat het raam niet nog open? Is het gas wel uit? Als ik van de trap loop, stel ik me voor wat er met ons gebeurt als ik val. Dat ik in de kreukels lig, is tot daar aan toe, maar ik kan het slecht verkroppen dat mijn stunteligheid nu ook ons kleintje in gevaar kan brengen. Als ik een ongeluk krijg met de auto, ben ik misschien wel okee, maar een stuur in mijn buik kan grote gevolgen hebben. Als klap op de vuurpijl zit ik in de auto voor een gezellige dag bij mijn vrienden als ik me ineens afvraag of ik de stekker van de contactgril wel uit het stopcontact heb getrokken. Ik weet vrijwel zeker dat ik dat wel gedaan heb en onderneem geen enkele actie, maar de gedachte laat me niet meer los. De hele middag piept er iets achter in mijn hoofd dat ons huis misschien wel is afgebrand door mijn nalatigheid…

    Mijn hoofd zit zo vol met van alles dat ik begin te twijfelen over de automatische-piloot-handelingen. Het lijkt wel of ik moeite heb mijn gedachtes te prioriteren. Ik ben van mezelf soms wat klungelig en ik realiseer me dat een stomme actie van mij niet alleen meer voor mezelf gevolgen heeft. Zou dit zwangerschapsdementie zijn? Peter vindt dat ik niet zo streng moet zijn voor mezelf. Iedereen doet wel eens domme dingen. En nu maar snel loslaten. Voordat het hardnekkige dwanggedachtes worden.

    Zichtbaar en officieel zwanger!

    ‘Volgens mij mag ik jou feliciteren’ hoor ik opeens op het vliegveld. Ik word aangesproken door iemand die ik zakelijk ken, maar die niet weet van mijn zwangerschap. En in de bus wordt er voor het eerst voor mij opgestaan. Het is officieel; ik ben zichtbaar zwanger. Dat buikje is toch in twee weken tijd echt duidelijk naar voren gepiept. Ik moet erg wennen aan mijn spiegelbeeld als ik positiekleding aan het passen ben. Normaal kijk ik of iets slank afkleedt, nu kijk ik hoe mijn buik erin valt. Shirts waarin ik eerder te dik leek, staan nu ineens juist leuk. Rare gewaarwording.

    Ik behoor inmiddels ook bij officiële instanties tot de ‘zwangeren’. We hebben al van alles geregeld voor over een paar maanden; een intakegesprek met de kraamzorg, een borstvoedingsvoorlichtingsavond, een bevallingsvoorlichtingsmiddag. Mijn verlof is aangevraagd. Ik krijg te horen van de kinderopvang dat ik ‘onze baby’ maar vast moet aanmelden als ik over 9 (!) maanden weer aan het werk ga. De gynaecoloog, huisarts en apotheek zijn op de hoogte van mijn zwangerschap. Ik heb inmiddels bijna alle verloskundigen van de praktijk gezien. Niets staat ons in de weg om full steam ahead ons gezinnetje te bouwen!

    En jij?

    Heb jij last van zwangerschapsdementie? Zijn er misschien handig tips om hiermee om te gaan? En gaat het ooit nog over?

    Onderaan deze pagina kun jij jouw reactie achterlaten. Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen en verhalen.

    • Feed

    • Mijn week

    • Cursusportaal

    • Community

    • Dashboard