Werken, reizen, inrichting van ons huis, zwangerschap; mijn hoofd zit bomvol. Als ik ’s avonds eindelijk Peter weer kan spreken, overlaad ik hem met al mijn gedachtespinsels, plannen en zorgen. ‘Doe ’s rustig, joh’, zegt ‘ie, terwijl hij onderuit zakt op de bank na een lange werkdag. Hij heeft gelijk. Ik ben niet rustig. Ik kan niet zo op de bank gaan zitten, terwijl ik nog allerlei ‘nuttige dingen’ zou willen afstrepen of beslissen. Dit moet anders.
Overweldigend besef
Op mijn vrije dag alleen, merk ik dat ik wat achterstallig onderhoud aan mezelf moet plegen. Ik val weer als een blok in slaap en word pas na 11en weer wakker. Ik neem de tijd om me eindelijk weer goed te verzorgen in de badkamer. Als ik lekker lang onder de douche sta, lijkt het of ik pas weer tot stilstand kom. En dan ineens bam, word ik geraakt door de gedachte dat er straks ook daadwerkelijk een baby’tje komt. Een baby’tje van ons samen, in ons mooie nieuwe huis. Die ik in mijn armen mag houden. Zonder te weten waarom precies, moet ik ineens heel hard huilen. Zo overweldigend ineens. En zo bizar dat ik dit blijkbaar nog niet eerder volledig heb beseft. Ik geloof dat ik vooral ook heel druk bezig was met het zwanger zijn an sich. Maar wanneer ik dit aan dichtbije moeders vertel, reageren ze helemaal niet verrast. Blijkbaar horen de verschillende mentale fases erbij. ‘Je hebt ook negen maanden om aan het idee te wennen, Irene’.
Bijzonder moment
Dat weekend slaap ik een nachtje bij mijn ouders in Friesland. Heerlijk rustig, tussen de koeien, kippen en katten. Mijn moeder is verloskundige geweest en ik vraag haar of ze misschien even aan mijn buik wil voelen of mijn baarmoeder echt zo hoog ligt. ‘Ik kan misschien zelfs wel even naar het hartje luisteren’, zegt ze met een mysterieuze glimlach. Ze haalt een minstens 20 jaar oude doptone uit de kast. De batterijtjes ervoor halen we uit de rookmelder. Eerst maar eens kijken of ‘ie nog werkt. We testen het met wat massageolie op mijn eigen hart. Check! Het is wel spannend zo ineens, wat als we niks horen? Mijn moeder, vader en ik gaan naar hun slaapkamer en ik ga op het bed liggen. Mijn moeder voelt even en na een paar seconden is daar het heerlijke geruststellende geluid van een stevig kloppend hartje. We luisteren alle drie met een grote glimlach op ons gezicht naar het kleine, nieuwe leven. En alle drie beseffend we hoe bijzonder dit moment is. ‘Alleen hiervoor al heb ik die doptone al die tijd bewaard’, bekent mijn moeder.
Zo is het leven
Later in de week hebben we een begrafenis. Het verdriet, mooie beelden en muziek gaan slecht samen met mijn gierende zwangerschapshormonen. Al snel kan ik mijn tranen niet meer tegenhouden. Na afloop komen er mensen naar ons toe die wij condoleren, maar die ons feliciteren. Het is een beetje een vreemde situatie. Maar al snel merken we dat het een relativerend effect heeft. ‘Zo is het leven. De ene komt, de ander gaat’, wordt tegen ons gezegd. Tijdens de borrel met goede wijn en hapjes komen mensen met ons kletsen die een hand op mijn buik leggen. Ik ben een beetje verbaasd, maar kan nu toch echt zeggen dat er een klein buikje te zien is. Zo dik ben ik in ieder geval nooit geweest. Ik voel me trots op mijn buik. En op het lichtpuntje tussen het verdriet.
Thuis merk ik dat er een switch in mijn hoofd is omgegaan. Er komt een kleintje. Van ons samen. En zoveel mensen leven mee. Het is zo’n mooi en positief gegeven en ik voel me enorm dankbaar. Voorzichtig durf ik na te gaan denken over de babykamer, de kleertjes en het baby’tje die daar straks ligt. Ik hang er een lamp aan het plafond. De eerste stap van rommelkamer naar babykamer. Volgende week laten we een echo doen. We vinden het zo mooi om een kijkje te nemen en het maakt het nog concreter. Zou het een jongetje of een meisje zijn? Zin in!
En jij?
Herken je dat, die verschillende mentale fases? En hoe ervaar jij dat?
Onderaan deze pagina kun jij jouw reactie achterlaten. Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen en verhalen.