1
×

Inbox

  • Notificaties0
  • Taken0

Notificaties

    Terug

    Back to work

    Gepubliceerd op: 10-4-2018Bewerkt op: 2-20-2020
    Blogchannel van Irene Gepubliceerd op: 10-4-2018Bewerkt op: 2-20-2020
    Geschreven door: Blogchannel van IreneMedisch rereviewd door: Irene - blogster op Zwangerenportaal
    Zwangerenblog Irene - week 10

    Het gewone leven - 10 weken

    Gewoon weer aan het werk deze week. Onze vakantie de twee weken ervoor was niet alleen enorm nodig geweest, het bleek termijntechnisch ook best handig. Zo hoefden we niet ons best te doen ons geheim te bewaren en kon ik gewoon lekker vrijuit zwangeren. Deze eerste werkweek, met een lekkere HCG-piek in m’n buik, viel daarom best zwaar.

    Nadat ik opsta, gaat het toch een paar keer fout en spuug ik mijn maag nog leger dan leeg. Crackertjes naast het bed, lees ik online. Ik kies voor rijstwafels. Maar na één dag roept Peter ‘Ik vind alles prima naast je bed, maar die rijstwafellucht trek ík dus echt niet ’s ochtends!’. Okee okee, ik haal ze weer weg. Helaas was ik nog niet zo slim geweest er iets voor in de plaats te leggen. Wat me toch weer een rondje boven de wc kostte.

    Het is ook weer drukker op de weg, dus ’s ochtends eerst files checken en mijn reis erop aanpassen. Ik ga eerst een half uur met de auto en stap dan in de trein voor het laatste halve uur. Best een prima route, zo omzeil ik de meeste files, maar het voelde deze week als een wereldreis. In de stampvolle trein wens ik dat ik een dikke babybump heb, zodat mensen aan me kunnen zíen waarom ik graag wil zitten. Zo onhandig; in de periode dat je het misschien wel het hardste nodig hebt, valt er nog niks te zien. En het staat niet op mijn hoofd geschreven. Ik ben niet assertief genoeg voor dit soort dingen, maar zit gelukkig prima op de trap in het halletje.

    Werk

    Rond deze tijd worden op het werk de planningen voor het aankomende jaar gemaakt. Het leek me daarom een goed idee om nu alvast mijn leidinggevende in te lichten. ‘Kan ik je zo even spreken?’ vraag ik haar. Ze kijkt me verschrikt aan ‘je hebt toch geen andere baan he?!’ Ze reageert sympathiek op mijn nieuws en we keuvelen een tijdje over zwanger zijn en dat ik dan volgend jaar gewoon een baby’tje in mijn armen heb. Voor het werk wordt het wel een flinke puzzel, maar dat is bot gezegd niet echt mijn zorg. Al moet ik er wel voor waken dat ik niet al mijn werk ná mijn verlof laat inplannen, bedenk ik me.

    ‘Heb je al nagedacht over hoe je ’t daarna wil gaan doen met uren enzo?’ informeert ze nog voorzichtig. Dat ei moeten Peter en ik nog gaan leggen, maar dat er nóg een ouderschapsverlofafnemer op de afdeling bijkomt, lijkt me onafwendbaar.

    Hoe dun zijn de muurtjes van haar kamer eigenlijk? vraag ik me af als ik weer achter mijn bureau zit. Ik wil het nieuws pas aan de rest van mijn collega’s vertellen na een geslaagde termijnecho volgende week. Ze komen allemaal lief vragen hoe de vakantie was en ik vertel honderduit, maar kan niet echt zeggen wat ik wíl zeggen. Angstvallig trek ik mijn vest nog wat dicht. Ze zullen wel denken; ‘die heeft de tapas en wijn zich laten smaken daar!’. Niet gek gedacht, want in de namiddag kaan ik vanalles weg in een poging om die enorme energiedip voor te zijn. Het lukt maar moeilijk. Ik trek het gewoon niet zo’n lange dag. Het echte denkwerk lukt niet, mijn hoofd voelt vol met watten. En aan het eind van de dag staar ik als een zombie naar mijn scherm. Ik stap maar iets eerder op. Moet ook nog veilig thuiskomen in de auto..

    Vriendinnen

    Gelukkig kon ik het nieuws wel al vertellen aan een paar lieve vriendinnetjes! De ene hoogzwanger, de ander net een paar dagen ervoor bevallen. Eentje met al twee schatten, weer een andere met een sterke kinderwens. Tranen vloeiden, knuffels in overvloed en gejubel alom. Wat fijn om me eindelijk openlijk te kunnen verheugen! ‘Tante Irene heeft een baby in haar buik’, legde ze haar zoontje uit. En terwijl we samen over de stoep liepen, draaide hij zich naar me om en legde zijn kleine handje op mijn buik. Ja kleine man, nog wel even geduld hebben, want de baby moet eerst nog heel veel groeien in de buik. Oh, ik kan niet wachten om volgende week ons ukkie weer te zien!
    En om het dan eindelijk van de daken te schreeuwen: WIJ KRIJGEN EEN KINDJE!!!

    Onderaan deze pagina (even doorscrollen :-) ) kun jij jouw reactie achterlaten.
    Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen en verhalen.

    • Feed

    • Mijn week

    • Cursusportaal

    • Community

    • Dashboard