Bodhi is alweer een halfjaar oud!?
Mits we zijn 5 weken vroeggeboorte niet mee rekenen natuurlijk. Kennelijk mogen we in zijn ontwikkeling zijn eerste jaar rekening mee houden dat hij 5 weken achterloopt op zijn geboortedagvriendjes. Maar wij zien aan ontwikkeling geen gebrek bij hem hoor! Wat een kereltje is het al. Sociaal, bewust van zijn omgeving, onwijs vrolijk en flink eigenwijs. Dat laatste heeft ie helaas zowel van zijn moeder als zijn vader geërfd. En waar Bodhi zich als een mallen aan het ontwikkelen is doen zijn papa en mama gewoon met hem mee. Al hoewel dit vaak ook nog erg ingewikkeld is. Wat bevinden wij ons in een flinke rollercoaster zeg. We kennen tijden van vallen en opstaan. Vliegensvlug opstijgen en weer het dal in crashen. Het ene moment versnellen en vervolgens weer flink vertragen. We ruziën opeens meer, maar lachen ook vaker tijdens het eten. En dat allemaal door de komst van zo’n klein wezentje. Onze zoon. Oja, en corona natuurlijk.
Het liefste neem ik je dit blog gelijk mee in onze beleving van het eerste halfjaar als papa en mama. Maar om het enigszins behapbaar te houden heb ik besloten het in dit blog bij de eerste twee weken als papa en mama te houden. Je leest, vanuit papa perspectief, over onze uitdagingen en onze genietmomentjes. Mijn intentie is jou als aanstaande ouder te inspireren om die eerste twee weken na de geboorte je kindje zo liefdevol mogelijk te kunnen verwelkomen. En voor alle andere ouders hoop ik een lach van herkenning te bezorgen.
En dan zijn opeens de vliezen vijf weken te vroeg gebroken
En ligt je kindje in stuit. En dat terwijl eerder die week de verloskundige nog had gezegd dat de kleine er nog zo mooi bij lag, en ze vermoedde dat hij voorlopig nog niet genoeg zou krijgen van de moederkoek. Het was best even schrikken toen mijn vriendin 11 januari om half 6 in de ochtend naast mijn bed stond en deelde dat er een plasje in de gang lag. Na een geniale truc met een omgekeerde luier bleek dat dit toch echt vruchtwater was, en geen urine. Wat een geweldig gevoel was het hoe die ‘oerkracht’ direct elke cel van mijn lichaam vulde. Ik, opgegroeid met twee zusjes, een hele zachte vader, hoog sensitief, Disney liefhebber, afgestudeerd psychologiestudent, en dus misschien wel meer vrouw dan man - genoot ontzettend van de man die deze nacht in mij ontwaakte.
We hadden tenslotte flink te schakelen! We moesten snel in actie komen, en ik wist dat ik mijn vriendin zoveel mogelijk zorgen wilde ontnemen. Daar dachten ze in het ziekenhuis wel anders over: want ja, de baby bleek uit de echo andersom te liggen. Gelukkig had mijn vriendin geen tijd om zich verder in te lezen over de horrorverhalen rondom een onvolkomen stuitbevalling. En is onze zoon later die dag, op 11 januari om 11 voor 11 in de avond, gezond en met blauwe billen, uit het geboortekanaal geperst. Hij had kennelijk toch genoeg gehad van de moederkoek..
Mogen we al naar huis??
Is je kind 3- of meer weken te vroeggeboren? Dan is je kindje prematuur en mag hij langer in het ziekenhuis vertoeven. Ons kindje was zo’n geluksvogel. De eerste paar dagen kreeg het full time de beste zorg op de ‘high care’ onder de warmte/zonnebank (Nogmaals oneindig veel dank Rijnstate Arnhem!). Het was een heel fijn idee dat Bodhi in zulke goede handen lag terwijl hij met zijn beentjes in de spagaat (gebruikelijk kennelijk bij kindjes die in stuit zijn geboren) aan het leven buiten de baarmoeder moest wennen. Die eerste dagen voelden het echt alsof we ons kindje met het ziekenhuis deelde. Een erg vreemd gevoel. Maar het is ook niet niks om opeens ‘ouder’ te zijn? Onwerkelijk en toch vanzelfsprekend tegelijkertijd, noemde ik het eerder bij een post op mijn Instagram. En wat was het heerlijk om hem voor de eerste keer in de armen te hebben, en hem een flesje te geven.
Gelukkig mocht hij al vrij snel door naar de medium care, waar we onze kamer deelde met een ander piepjong gezin. Wellicht kun je je voorstellen hoe heftig het is om een week lang een ziekenhuiskamer te delen met een ander prematuur baby’tje. Tegelijkertijd waren wij als een bezetenen overdag en in de nacht, om de twee uur ons borstvoeding, kolf, luier verschoon, flesje ritueel aan het opzetten. En zo’n 20 keer per dag bezoek kregen van mensen in verschillende ziekenhuisjasjes, waar we lang niet allemaal van wisten wie ze waren en wat ze precies kwamen doen. Wat waren we dan ook blij dat we na 7 dagen – een dag eerder dan toegestaan volgens protocol – naar huis mochten!
En dan ben je opeens thuis..
Ik kan me voorstellen dat dit voor heel veel ouders een hele gekke ervaring is. Normaal gesproken neem je 1 dag na de bevalling je kind al mee naar huis. Wat doe je dan precies met je kind? Hoe reageer je als hij/zij begint te huilen? Voor ons was dat net anders. Wij waren zo blij thuis te zijn na die lange week in het ziekenhuis en het voelde vrij snel vertrouwd. Ja, we vonden het mega spannend, en de eerste keer de deur de uit met Bodhi was voor ons ook helemaal nieuw. Daarnaast waren we vooral onwijs blij om Bodhi helemaal voor onszelf te hebben, en hem mochten voorstellen aan onze favoriete plekjes thuis. En hadden we de kraamhulp vrijwel niet meer nodig omdat we in het ziekenhuis al full time support hadden gekregen. Al met al, was het best even schrikken allemaal – maar wat hebben we geluk met de hele gang van zaken gehad. En wat was Bodhi welkom!
Mocht je nu al wel benieuwd zijn naar eerdere korte verhalen die ik heb geschreven? Ga me dan volgen op Instagram @happymaarten. Ik heb het afgelopen halfjaar regelmatig een foto met een stuk tekst geplaatst – eerlijk, kwetsbaar en oprecht. Ben benieuwd wat je hiervan vindt, en of je je er zelf als ouder in kunt herkennen. Over een week kun je (AL) mijn volgende blog lezen, met mijn 5 belangrijkste suggesties/tips voor een liefdevol ontvangst van je kleine.