Ook deze week blijven de pijnen van de galstenen de boventoon voeren. Ik lig elke nacht wakker van de pijn en weet van gekkigheid niet meer hoe ik moet liggen, zitten of staan. Door de pijn heb ik bewegingsdrang: ik moet lopen of wiebelen. Met de dikke buik die in de weg zit is dit niet makkelijk en al snel merk ik dat de rest van mijn lijf begint te protesteren.
Er even helemaal doorheen zitten
Na weer een nacht zo rondgelopen te hebben barst ik in tranen uit en zeg ik tegen Sjoerd dat het me enorm aan het opbreken is. Ik maak me zorgen, want ik moet ook nog bevallen. Ik voel me fysiek uitgeput. Het vooruitzicht dat ik nog een bevalling door moet maken terwijl ik zo op ben, maakt me wanhopig.
Sjoerd maakt zich zorgen en zegt dat ik de poli van het ziekenhuis moet bellen. Ik twijfel, want we zijn hier de laatste weken genoeg geweest en zoals al eerder gezegd, er valt gewoon nu niks aan deze klachten te doen. Sjoerd blijft echter volhardend en laat me het ziekenhuis bellen.
Onderzoek in het ziekenhuis
Zoals verwacht wordt er voor dezelfde ochtend nog een afspraak ingepland en meld ik me 2 uur later op de afdeling. Hier worden weer alle onderzoeken verricht. De CTG voor onze kleine man, mijn bloeddruk wordt met een interval van 5 minuten een half uur lang gemeten en er wordt weer bloed en urine afgenomen en onderzocht.
Ook nu is de hartslag van onze kleine man prima. Mijn bloeddruk is wederom te hoog. De zeurende pijn in mijn lever is continu aanwezig. Ik spreek mijn zorgen uit tegen de verpleegkundige, dat ik niet weet hoe ik eraan toe ga zijn als de bevalling eenmaal begint, omdat ik zo uitgeput ben van de pijnaanvallen. Ze zegt dit te begrijpen en dit te gaan bespreken met de gynaecoloog als ook mijn bloeduitslagen binnen zijn.
Zwangerschapsvergiftiging
Na een klein uurtje is de uitslag binnen. De verloskundige komt samen met de gynaecoloog naar ons toe. Ik zie aan hun gezichten dat ze slecht nieuws hebben. En inderdaad; “Maricken, je hebt pre eclampsie, oftewel: zwangerschapsvergiftiging. We gaan je opnemen. Acuut.”
“Nu meteen?” stamel ik. “Kan ik nog wel kleren ophalen thuis?” De verpleegkundige schudt haar hoofd: “Nee, je mag niet meer gaan, ik ga je naar een kamer brengen en je man kan de spullen halen die je nodig hebt.”
Beduusd lopen we achter haar aan. We lopen de kamer in waar ik half verdoofd op bed zak. “Dus toch” zeg ik tegen Sjoerd. “Maar die galstenen dan?” vraagt Sjoerd zich hardop af en “wat betekent dit voor onze kleine man?” De verpleegkundige komt binnen met twee glazen water voor ons . Ze zegt dat ze rustig met ons gaat doornemen wat deze opname te betekenen heeft en wat het verloop gaat zijn.
Ik zit op bed en wrijf gedachteloos over mijn dikke buik. Alsof ik onbewust mijn eigen zorgen niet wil projecteren op ons mannetje en hem gerust wil stellen door zo contact met hem te maken. Hij wiebelt rustig heen en weer, zich niet bewust van de spanning en zorgen die zich langzaam van ons meester maken.
Het zal nu niet lang meer duren..
De verpleegkundige is begripvol en geduldig. Beantwoord al onze vragen en neemt de tijd voor ons. Nadat alles voor ons duidelijk is kijkt ze ons met een ernstige blik aan. “Je bent in goede handen Maricken, en je zoontje ook. We laten je het ziekenhuis pas verlaten mét een baby.” Deze komt even binnen. Het zal nu dus zeker niet lang meer duren...