Typische kwaaltjes, maar een vlotte zwangerschap

''De zwangerschap heb ik goed ervaren. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was (8 weken) ben ik mij gaan inlezen in de fases van de zwangerschap. Naast de typische zwangerschapskwaaltjes obstipatie, opgezwollen enkels en snel buiten adem zijn, had ik eigenlijk nergens last van. Ik voelde mij sterk en was eigenlijk tot op het laatste moment in beweging. Tot 31 weken heb ik yoga gedaan, waarbij ik wel lette op bepaalde oefeningen. Bij 36 weken ben ik met zwangerschapsverlof gegaan, vanaf toen ben ik mij gaan inlezen in bevallingsverhalen. Daarnaast keek ik veel bevallingsverhalen van influencers op youtube en ziekenhuisseries. Mijn conclusie was: iedere bevalling is anders en eigenlijk komt alles altijd wel goed. Mijn mantra was ‘ ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’ - Pipi Langkous.''

Geduld op de proef gesteld

''Ik kijk ontzettend positief terug op mijn bevalling. Vanaf 36 weken had ik sterk het gevoel dat mijn meisje zich wel mocht komen melden. Ik kon gewoon niet wachten om haar te ontmoeten. Ik keek daar zo naar uit en een bevalling was daarvoor nodig dus ook daar had ik zin in. Alleen zat ons meisje te lekker, dus week 40 en 41 gingen voorbij. Na 41 weken mocht en kon ik worden gestript. Ik keek hier enigszins tegenop omdat ik nog nooit zorgverlener had gehad die bij mij binnen ging voelen. Maar de verloskundige van de praktijk was onwijs lief en professioneel. Ze stelde mij gerust en binnen een paar minuten was het dan ook klaar. Het strippen zetten ook na een tweede poging geen zoden aan de dijk. Ik kon mij melden bij het ziekenhuis. Na een CTG werd er besloten om een ballon bij mij te plaatsen.''

''Dit gaf enige frustratie bij mij omdat ik hier geen rekening mee had gehouden. Ik had gehoopt meteen ingeleid te kunnen worden aangezien ik al wel 1,5 - 2 cm ontsluiting had. Maar het ziekenhuis stond erop. Dus met een ballon in mij verlieten mijn man en ik het ziekenhuis weer. Gedurende de dag had ik kramp maar er gebeurde maar vrij weinig. Heel eerlijk, ik voelde me te goed voor iemand die een kind zou moeten gaan baren. De volgende dag terug naar het ziekenhuis…. zou de ballon dan toch iets hebben gedaan? Helaas niet, dus kreeg ik een nieuwe ballon en moest ik weer een dag wachten. Inmiddels zat ik op 41+5. Mijn geduld werd echt op de proef gesteld en het voelde op dat moment erg kastje muur, kastje muur.''

Weeënstorm

''Op woensdag 5 juli, storm Poly, om 6.30 gingen we terug naar het ziekenhuis. Ik keek nergens meer van op en had geen verwachtingen. In het ergste geval werd het dan maar een keizersnede. Het maakte mij allemaal niet meer uit zolang ik mijn baby maar kon ontmoeten. Volledig tegen mijn verwachting in was de ballon daadwerkelijk gezakt en had ik voldoende ontsluiting. Ik mocht in het ziekenhuis blijven en kon worden ingeleid. Het infuus werd aangebracht, mijn man kon de spullen uit de auto halen, het ging nu eindelijk beginnen. We werden naar een ruime kamer gebracht en ik lag er lekker bij. Ieder half uur kwam iemand de oxytocine (weeënopwekkers) verhogen zodat de bevalling zou gaan starten. Mijn vliezen werden gebroken: bijzonder gevoel, een grote plas warmte vloeide tussen mijn benen door. Tot 13.00 uur voelde ik eigenlijk vrij weinig, wat krampen maar goed te doen. Alles werd ook gemonitord en dat gaf mij een vertrouwd gevoel. Met mijn man kletste ik lekker. We hielden de familie op de hoogte en we hadden er gewoon erg veel zin in''

''Alleen toen plots kreeg ik een weeënstorm. Het sloeg compleet om en ik had pas 4 cm ontsluiting. Er was al duidelijk gemaakt dat ik op zijn vroegst om 22.00-24.00 uur zou bevallen. Nou, dat ging ik niet volhouden. Dus ik koos voor een ruggenprik. Binnen een uur werd deze gezet. Tussen de weeën door. Het deed pijn, maar goed dat deden de weeën ook dus het was het een of het ander. Nadat de ruggenprik zijn werking ging doen, bleef ik mijn weeën goed voelen, alleen was de piek er vanaf. De pijn was weg maar de contractie in mijn baarmoeder voelde ik wel. Mijn man en ik keken naar een serie, we aten wat, hielden wederom de familie op de hoogte. Dit ging zo door tot 21.30 uur. Rond 21.30 kreeg ik persweeën.''

Laatste loodjes!

''De verloskundige kwam kijken en gaf mij het advies dat ik op mijn zij moest gaan liggen. De baby moest echt nog dieper indalen in verband met de ruggenprik. Deze werd nu ook uitgezet en de persweeën moest ik weg puffen. Dit hield ik zo’n 20 minuten vol. Ik voelde aan heel mijn lichaam dat deze baby er gewoon uit moest. Dus om 22.00 uur (ik zag de klok terwijl ik op mijn zij lag) schreeuwde ik naar mijn man dat ik op handen en knieën wilde. Hij hielp mij met al mijn snoeren. Na twee keer persen was haar hoofd er al uit. De verloskundige en assistentie verzochten mij terug op mijn rug te komen zodat ze het proces beter kon begeleiden. Want uitscheuren ging niet gebeuren, gaf de verloskundige aan. Ik moest lachen en weet niet hoe maar draaide met haar hoofd tussen mijn benen terug op mijn rug. Er werd nog gevraagd of ik mee wilde kijken: ‘ NEE’. Wil je dan foto’s? Nee ook niet, dit kind moest er gewoon uit, was mijn reactie.''

''Ongelofelijk maar waar kreeg ik op dat moment geen perswee meer. Dus werd nog een keer de oxytocine opgehoogd. Nog twee keer persen en met wat kleine kleerscheuren om 22.23 uur was ons meisje dan eindelijk daar. Ze kon meteen op mijn borst liggen. Het was het wachten meer dan waard. Het voelde GE-WEL-DIG om haar voor het eerst vast te houden, onwijs gezellig, warm, lief, fijn alsof je niet beter weet.''

Terugblikken op de bevalling

''Het persen en de persweeën, het ontmoeten van je kindje, mijn man die de navelstreng ging doorknippen en om 3.00 uur ‘s nachts met zijn drieën terug naar huis rijden: dat waren echt mijn hoogtepunten. Het was voor mij van tevoren heel fijn om het er met mensen over te hebben, vooral vriendinnen die al een kindje of meerdere kinderen hadden. Ik werd kalm van hun ervaringen. Daarnaast vond ik het fijn om boeken te lezen zoals; het dagboek van een verloskundige. Door deze informatie wist ik welke verschillende scenario’s er waren en dat het eigenlijk ondanks alles altijd wel goed komt. Mijn man is onwijs nuchter en een heel fijne basis, aan hem heb ik veel steun gehad. Hij kan alles op een sensitieve manier relativeren''.

''Tot slot ben ik tot op het laatste moment alles blijven doen zoals sporten en bewegen. Ik ken mijn lichaam en wist wat voor kracht ik in mij had. Het vrouwenlichaam is hier daadwerkelijk voor gemaakt dus ik moest op mijn lichaam vertrouwen dat we het samen gingen doen. Daarom vond ik het ook belangrijk om daar aandacht aan te besteden en mijn lichaam voor te bereiden door middel van sporten en yoga.''

Tips voor toekomstige moeders

''Vroeg in mijn zwangerschap gaf een vriendin van mij, mij een tip. Ze gaf aan: ‘ Je hoeft maar één keer echt in je leven te luisteren en dat is naar het verloskundig personeel. Als die zeggen puf, dan puf je. Als die zeggen wacht, dan wacht je. Als die zeggen pers, dan pers je. Ben je eigenwijs dan ga je daar spijt aan ondervinden.’ Ik moest hier ontzettend om lachen omdat ik mijzelf ken en best wel eigenwijs kan zijn. Dus ik heb haar advies ten harte opgevolgd, hierdoor heeft het verloskundig personeel een positieve bijdrage geleverd. Ik heb naar hun professionele mening geluisterd, ondanks dat ik het er zelf misschien niet altijd mee eens was. Zoals bij de ballonplaatsing of bij het omdraaien tijdens het persen.''

''Wat ik het meest verrassende of onverwachts vond aan de bevalling? Dat je eigenlijk zonder enige voorbereiding met je baby naar huis wordt gestuurd (mag gaan) en dan de nacht in gaat. Dit vond ik heel spannend, ik ben dan ook heel de nacht wakker geweest om te controleren of ze wel ademde.''

''Probeer dicht bij jezelf te blijven, lees je in, luister podcasts, heb open gesprekken of allemaal niet als je dat niet aanstaat. Maar doe wat goed voelt. Wil jij in bad bevallen, beval in bad. Wil jij een ruggenprik, neem die ruggenprik. Alleen bij alles, lees je in, bereid je voor en zet de verschillende keuzes tegenover elkaar. Dan weet je waar je aan toe bent. Maar bovenal: ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!''

Lessen van het moederschap

''In mijn eigen onderzoek tijdens mijn zwangerschap stond ik er van te kijken hoe veroordelend, negatief of waarschuwend andere ouders en moeders zijn. Vaak kreeg ik dan ook de zin te horen: ‘ Ja, wacht maar.’ Dit vind ik persoonlijk erg jammer. Waarom kunnen we niet met een positieve blik erin gaan. Zelf ben ik van mening dat we elkaar meer moeten ondersteunen en van het positieve moeten uitgaan. Als het nu nog niet is wat het moet zijn kan het ook alleen maar beter worden. Mijn zwangerschap en bevalling hebben meer het tegendeel bewezen er was in mijn beleving geen: ‘ Ja, wacht maar.’ Tuurlijk waren er mindere dagen en onhandigheden maar bovenal heb ik genoten op een nuchtere manier. Want een roze wolk is het ook echt niet. Het is hard werken, maar alles dat loont in het leven kost toch een berg energie. Je weet in dit geval gewoon waar je het voor doet.''

Ook (anoniem) je bevallingsverhaal delen op zwangerenportaal.nl? Dat kan via onderstaand formulier. Sluit af met je naam en contactgegevens, en geef aan of we je naam bij het verhaal mogen vermelden. Je kunt ook een mail sturen naar content@zwangerenportaal.nl.