Vandaag ben ik 23 weken zwanger. En eerlijk is eerlijk, zover had ik nog nooit vooruit durven denken. In mijn hand ligt een reeks zwart wit kiekjes van onze buikbaby, allemaal in een andere pose. De baby is namelijk erg beweeglijk en dat zorgt voor een heerlijk circus in mijn buik.

Echo

De 20 weken echo was er een waar ik maanden halsreikend naar uit had gekeken, en tegelijkertijd met mijn ogen dicht tegenop had gezien. Met bezwete bovenlip nam ik plaats op de behandeltafel en het licht werd zwijgend gedoofd. Als in een vloeiende beweging gaf de echoscopiste ons een tour langs alle organen, die er volgens haar prachtig bij lagen. Ook de ruggenwervels, de aderen, de navelstreng, alles werd prachtig in beeld gebracht. Ik was dolblij met de verbale ondertiteling, want anders had ik niet geweten waar ik naar had gekeken. Dat bleek ook later toen ze grijnzend vroeg of we het geslacht wilden weten. We knikten gretig. Ze stopte op een bepaald punt waarbij Man glimlachend in zijn handen stond te wrijven en ik er nietsvermoedend bij zat, want wat mij betreft was het een zak aardappelen waar we al 45 minuten naar hadden zitten staren. Mijn tranen stroomden over mijn wangen, nu wist ik eindelijk hoe ons gezin er over enkele maanden uit zou gaan zien. We spraken af het met niemand te delen. Ik was nog niet thuis of ik vertelde het mijn moeder en mijn beste vriendin.

Rode vlekjes

Zoonlief is overdag zindelijk en doet ’s nachts ook heus zijn best, maar het komt nog regelmatig voor dat ik zijn luier moet verschonen met dichtgeknepen neus. Ik ontdek een rood vlekje in zijn lies. "Dat pukkeltje kriebelt, daar heeft een mug gepikt," denkt hij hardop. Niet lang daarna verschijnt er een blaasje en tegen het einde van de dag zit zijn lichaam en gezichtje vol met de jeukende vlekjes. Heb ik niet ergens gelezen dat de waterpokken gevaarlijk kunnen zijn voor een zwangere en haar ongeboren kindje? Ik google het even op en de paniek slaat toe. Als je de waterpokken zelf nog niet hebt gehad kan het inderdaad een gevaar zijn voor je ongeboren kindje. Ik bel mijn moeder met de prangende vraag of ik als kind al eens de waterpokken heb gehad. Er wordt gezucht en diep nagedacht aan de andere kant van de lijn. "Ik weet het niet meer zo goed, ’t is ook zo lang geleden." Ik voelde me al oud en nu nog ouder, dank je, Mam. Ik besluit mijn baby fotoalbum er bij te pakken en zie na flink wat bladeren mezelf, bedekt onder wat leek op honderden rode vlekjes, twee kaarsjes uitblazen. "Thank God", zeg ik schijnheilig als ik het boek dichtklap.

Om alles.. en om niets..

Ik weet niet hoe het met jullie is, maar mijn hormonen gaan regelmatig met me op de loop. De hardloop kan ik je vertellen. Ik huilde onlangs toen ik een rauw ei kapot liet vallen en liet ook een traan toen ik de 4711 van mijn overleden oma voor de gelegenheid nog eens opendraaide. Ik werd boos op de deurpost die in de weg stond en ontdekte een lichte agressie toen ik met mijn mouw aan de deurklink bleef hangen. Ook slaap ik erg onrustig. Dat is mogelijk te wijten aan de nachtelijke avonturen die ik beleef met mannen waar ik in het wakkere leven niet voor warm loop. Zo droomde ik van de week smoorverliefd te zijn op Han Pekel en deelde ik vannacht het bed met Jamai Loman, die ik voor de gelegenheid tot hetero had omgedoopt. Totaal in de war werd ik ervan wakker en bleef dat tot laat in de middag.

Nulpuntnul

"Wat een teringjeuk!" mijn zwangere vriendin vergeet even dat Zoonlief naast haar zit en verontschuldigt zichzelf met een zoen op zijn hoofd en krabt als een malle over haar bolle buik. Ook Zoonlief krabt ijverig mee, aan zijn waterpukkels, zoals hij ze zelf noemt. "Ik heb zo’n trek in bier", het klonk hardop nog treuriger dan in mijn hoofd. "Jij lust geen bier, hoor", klinkt haar vriendelijke reminder. En toch loopt het water me in de mond bij de gedachte aan het gele goud met een frisse schuimkraag. Die middag doe ik met Zoonlief de boodschappen en vind ik mezelf als in een delirium opeens tussen de Jupilers en de Heinekens. De vakkenvuller kijkt eerst naar mijn buik, en dan vertwijfeld naar de opgestapelde bierblikken en ik schaam me de ballen uit mijn bh. Ik neem desondanks een sixpack nulpuntnul mee onder mijn armen en verlaat het gangpad met opgeheven hoofd.

Diezelfde avond is er voetbal op t.v. Zoonlief ligt op bed, de zoutjes staan op tafel en mijn opgezwollen kuiten liggen ernaast. Ik neem een grote slok bier en laat een bijpassende boer. "Nice, Mam", Man stoot zijn blikje bier tegen het mijne en proost lachend op een lekker mannenavondje met zijn eigen Andrea Hazes.

Vertel eens,

wat zijn jouw guilty zwangerschapspleasures?

Onderaan deze pagina kun jij jouw reactie achterlaten. Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen en verhalen.