Als Mara heel lief speelt, of juist hard huilt, dan reageren m’n borsten. Een vriendin komt met haar baby’tje op bezoek en ik voel het weer. Zoiets heb ik al minstens een jaar niet gevoeld. Een soort stuwing. Ook ben ik enorm huilerig, voel bij alles een brok in mijn keel. Bij vlagen ben ik wat misselijk. En terwijl ik lekker aan het wandelen ben met Mara in de kinderwagen, voel ik idiote steken in mijn lies. Deze ken ik! Dit was hét duidelijkste zwangerschapsteken ruim 2 jaar geleden.
Toch kan ik het bijna niet geloven. Nog geen twee maanden ervoor liet ik m’n spiraal verwijderen, dit was de eerste echte poging. We rekenden toch wel op minstens een half jaar. Ik ben 35, weeg teveel en als jonge ouders duik je niet meer 2x per dag tussen de lakens. Maar daar sta ik dan toch; met een positieve test in mijn hand! Weer een knaller, duidelijker kan niet. Peter en ik omhelzen elkaar stevig en lang. Het voelt zo anders dan de vorige keer. We kennen nu de enorme reis die voor ons ligt. We zijn blij, gelukkig en dankbaar, maar ook een stuk realistischer over de pittige tijd die ons te wachten staat.
We hebben lange gesprekken gehad over een tweede kindje. Met veel wijn, tranen en gelach. Met een gloeiend hart voor onze fantastische dochter, maar knikkende knieën voor de energieslurpende momenten. Het ouderschap heeft ons flinke lessen geleerd. En om eerlijk te zijn, zijn we nog steeds zoekende naar de balans. Kunnen we dat wel als er nóg een kindje bij komt? Die misschien de eerste maanden ook wel urenlang huilt en ook zo intens, sterk en temperamentvol is. Uiteindelijk staat het gevoel als een paal boven water. Dat wint van de ratio, de praktische invulling en de zorgen over de tropenjaren. Beide zien we een gezin voor ons met twee kindertjes. We willen dolgraag een broertje of zusje voor Mara. Als ik foto’s van broertjes of zusjes zie, dan smelt ik. Dit is wat ik wil. Bovendien staat de hele zolder vol voor ‘de tweede’..
Als ik ’s avonds onder de douche sta, komen de tranen. Wat voel ik me dankbaar dat ik dit weer mee mag maken. Dat er weer een klein mensje in me groeit. Dat dit ons gegeven is. Ik ben me er enorm bewust van dat dit niet voor iedereen zo vanzelfsprekend gaat. Wat een nachtmerrie als je er zo lang naar uitkijkt, maar maand na maand weer een klap moet verwerken. De volgende dag meld ik me meteen aan voor Moeder voor Moeders. Nu ik alle dagen thuiswerk, kan ik mooi lekker veel in flessen plassen. In plaats van mijn HCG hormoon door de wc te spoelen, kan het zo hopelijk nog vele (aanstaande) ouders helpen om deze reis mee te maken.