Groeiecho

Sinds de GUO in week 20, heeft onze gynaecoloog besloten om de kleine en mij één keer in de vier weken te onderwerpen aan een groeiecho. Hartstikke leuk, want ik zie hem daardoor elke maand sowieso een keertje. Zoals het er nu uitziet, groeit hij prima. Ligt goed op schema qua groei. Eigenlijk ziet alles er gewoon goed uit. Wat een opluchting om elke keer weer die geruststelling te krijgen.

Wel of geen 3D echo?

Nu werd tijdens de GUO ook gezegd, dat we beter geen 3D echo konden laten doen, omdat hij toen zo lastig te bekijken was. Maar nu we elke keer de groeiecho’s hebben valt me op dat hij er elke keer als een volleerd model bij ligt en we zijn snoetje hartstikke goed kunnen zien! Moeten we dan toch een gokje wagen en kijken of we hem op 3D beeld goed te zien krijgen?

Zo bijzonder!

De echoscopiste waar ik de laatste keren steeds geweest ben voor een groeiecho geeft aan dat het zeker moet lukken. Zo gezegd zo geregeld, deze week nog gaan we een 3D echo laten maken. Als je al denkt dat je kleintje op een 2D echo zien bijzonderheden is...

Ik lig met mijn ontblote buik en een dot gel helemaal klaar om onze kleine weer te kunnen zien. De warme gel wordt weer riant over mijn buik uitgesmeerd en de probe laat de eerste, dan nog 2D beelden zien van onze kleine. “Even kijken hoe hij ligt hoor”, zegt de echoscopiste. Onze kleine man ligt al lekker met zijn hoofdje naar beneden, zijn kontje tegen mijn middenrif aan en zijn beentjes opgevouwen tegen de rechterkant van mijn baarmoeder.

“Ja, prima, ik ga de 3D beelden starten, komt ‘ie!” vervolgt ze terwijl ze de juiste instellingen vliegensvlug aanzet. En wauw, we zien zijn hoofdje. We zien écht zijn hoofdje. Zijn bolle wangetjes, zijn wipneusje, zijn kleine lipjes die happende bewegingen maken. Een klein eigenwijs kinnetje. Oogjes stijf dicht.

Mijn mond valt open van verbazing, naast me zie ik Sjoerd hetzelfde doen. “Hij is een exacte kopie van jou!!” roep ik uit. Ik kijk vol verbazing en verwondering van het scherm naar Sjoerd, van Sjoerd naar het scherm, van het scherm weer naar Sjoerd. Op Sjoerd zijn gezicht ontstaat langzaam een grijns die alleen maar breder wordt: “hij lijkt op mij”, stamelt hij.

Mini

De echoscopiste barst in lachen uit en alsof onze kleine doorheeft dat zich een ludiek moment voordoet begint ook hij te lachen. Zijn kleine knuistje schuift voor zijn gezicht alsof hij in zijn vuistje grinnikt. De echoscopiste maakt ondertussen allemaal foto’s van de echo en ik kan mijn ogen niet van het scherm afhouden.

Een mini-Sjoerd. Maar echt. Zijn hele gezichtje is Sjoerd. Daar waar ik toch vrij overheersende genen dacht te hebben, hebben ze hier aan het korste eind getrokken. Sjoerd zit net wat rechter op zijn stoel met een grijns die van oor tot oor gaat. Hem zo liefdevol te zien kijken naar ons kindje in 3D, zorgt ervoor dat ik overspoeld raak met zo’n golf liefde dat ik even niet weet wat ik ermee moet. De papa van mijn zoon, onze zoon. Onze zoon die zo ontzettend veel op hem gaat lijken straks. Ons kleine lachebekje, nu al! Sjoerd merkt op dat het er vast fijn wonen is, in mijn buik, als hij nu al zoveel lacht. Dat vervult me met trots.

Fotoalbum

Eenmaal thuis rent Sjoerd naar zolder en komt terug met een groot fotoalbum. Hij slaat het open en ik zie allemaal babyfoto’s van hem. Hij pakt de echo’s erbij en gaat vergelijken. “Kijk! Hij lijkt op deze foto! En hier lijkt hij op mijn broertje!”

Het moge duidelijk zijn. Het uiterlijk heeft hij van zijn pa. De streken waarschijnlijk ook. En wat heeft hij van mama? De tijd zal het leren.

En jij?

Heb jij een 3D echo laten maken, en wat was jouw ervaring? Vertel!