Kwetsbaar

Daar waar ik bang voor was, gebeurde. Het gebeurde al vaker, maar in een kleinere vorm. Meestal verbaal, af en toe fysiek. Even geknepen worden tijdens de zorg, een doffe klap op mijn rug als ik wegliep, een schop vanuit een rolstoel tegen mijn enkels. Een paar weken geleden duwde iemand me nog hard in mijn rug waardoor ik voorover op een tafel viel, waarop diegene me een stomp in mijn buik wilde geven.
Ik was toen 16 weken zwanger. Dat was het moment waarop het besef kwam hoe enorm kwetsbaar ik ben. Onze kleine jongen in mijn buik maakt me bewuster dan ooit dat ik beschadigd kan raken. En niet alleen ik, hij ook.

En vooral dat laatste zorgt ervoor dat ik uit evenwicht raak, minder sterk in mijn schoenen sta en angstig ben om te gaan werken. Ik liep al een tijdje op mijn tandvlees, kreeg harde buiken en lag 's nachts vaak in bed te woelen met de vraag wat de volgende dag voor werkdag zou worden. Sta ik weer alleen op de groep? Komt die invaller wel echt? En wat doe ik als ik alleen sta? Wat als die en die cliënt een boze dag heeft, kan ik het dan wel alleen bolwerken? Hoe veilig ben ik nog?

Overwicht

Mensen die mij op de werkvloer kennen, weten dat ik wel wat kan hebben. Ik deins niet snel terug voor complexe situaties, schrik niet snel van boze cliënten en schroom niet om in te grijpen daar waar een situatie dreigt te escaleren of dat ook doet. Als GGZ-verpleegkundige ken ik agressie in alle vormen. Het is een beroep waar flink wat van je gevraagd wordt. Je hoofd te allen tijde koel houden is er daar eentje van. Maar ook veerkrachtig zijn, ad hoc kunnen inspelen op steeds veranderende situaties, vroeg kunnen signaleren en de-escalerend werken behoren tot je kwaliteiten.

Je moet uit kunnen stralen dat je niet snel schrikt. En geloof me, ook een doorgewinterde GGZ-verpleegkundige schrikt zich weleens een hoedje. Want wat wij op de werkvloer meemaken, maak je in het normale leven (hoop ik) niet mee. Cliënten voelen wat dat betreft feilloos aan waar je zwakke plek zit, of wie er die dag net wat minder in zijn of haar vel zit. Ik heb de afgelopen weken geprobeerd niet te laten merken dat ik zo wankel stond. Maar net zoals het personeel een zesde zintuig heeft om stemmingen op te vangen, zo ook hebben cliënten die.

De laatste weken merkte ik dat het overwicht wat ik normaal gesproken op mijn cliëntengroep heb, langzaam uit mijn handen glipte. Eerst dacht ik dat ik me dat inbeeldde. Maar steeds vaker viel het me op dat ik in de rapportages moest vermelden dat het een pittige dag was geweest, terwijl collega’s meestal fluitend door hun werkdag kwamen.
Iemand aanspreken en/of aansturen, het had totaal geen effect meer als ik dat deed. Deed een collega dit nog geen twee minuten later, gebeurde het zonder problemen. Ergens frustrerend, maar hier kon ik nog mee leven.

Over de grens

De druppel die de emmer liet overlopen was het moment dat ik alleen op de groep stond. Tijdens de lunch. Zoals altijd schuif ik mijn krukje naast de eetafel waar een cliënt zit, om hem te helpen met zijn maaltijd. Ik ga zitten, bind een servet voor en vertel hem wat hij krijgt.

Uit het niks slaat deze cliënt me hard in mijn gezicht. Maar écht hard. Ik laat alles uit mijn handen vallen en de wereld told even waarop een kleurenpalet aan sterretjes aan mijn ogen voorbij trekt. Ik voel zijn hand nagloeien op mijn gezicht, en voel langzaam een brandende streep op mijn gezicht verschijnen daar waar zijn nagels in mijn huid hebben gesneden. Ik ben opgestaan, weggelopen en heb een collega van een andere afdeling het op laten lossen.

Die avond in bed reageerde mijn lijf flink op de opgebouwde stress van de afgelopen dag en de afgelopen weken. De onzekerheid en angst op de werkvloer, alle rompslomp met de slechte 20-wekenecho en de GUO, en het zoveelste agressie-incident; alles kwam eruit. Buikkrampen, harde buiken, rugkrampen, het voelde niet goed.

De ochtend erop werd ik opgenomen in het ziekenhuis, waar er diverse alarmbellen afgingen. Ik ben van boven tot onder onderzocht door de gynaecoloog, waarop zij heel erg duidelijk was: "jij stopt NU met werken." Oef, stoppen. Bij 23 weken.

Slow down, sit down and just breathe

Dubbel gevoel, want hé, ik ben geen opgever. Iedereen wordt weleens geslagen, toch? Maar tegelijkertijd ook de opluchting. Mag ik het nu los gaan laten? Ja, ik mag me nu 100% focussen op onze kleine jongen en mezelf.

Diezelfde dag mag ik nog naar huis, want met onze kleine man gaat het goed. Hij lijkt zo op het eerste gezicht niks te hebben gemerkt van alle spanning. Nu naar huis, ontstressen. Het enige wat ik nu hoef te doen is ademhalen, dan komt de rest ook goed.

En jij?

Hoe is het voor jou om je grenzen in de gaten te houden? Zorg jij goed voor jezelf? Laat je hieronder een reactie achter?