Er zijn een aantal dingen in het leven waar ik gedurende het jaar reikhalzend naar uit kijk. Dat is wanneer in het Zuiden des Lands we weer mogen gaan carnavallen en de daaropvolgende maanden waarin het weer steeds mooier wordt en dit gevierd wordt met de vele festivals die als paddenstoelen uit de grond schieten. Nou ben ik al jaren trouwe bezoeker van een van Nederlands grootste muziekfestivals en dat is Lowlands.

Toen ik – tijdens carnaval notabene – op zondagochtend de positieve test in mijn handen had, waren er een aantal zaken die door mijn hoofd schoten:

• Nee echt? Echt? ECHT?
• YES, verlof tijdens kerst en oud&nieuw! (Voor iemand die jarenlang met feestdagen moet werken is dit echt een top bijkomstigheid!)
• Op vingers de maanden tellende... Oh jeetje, dan ben ik rond Lowlands 27/28 weken, kan je daar wel zwanger naartoe?

Toch een feestje

Nu zijn er sinds die mooie zondagochtend al een hoop weken verstreken en zeker in de eerste 12 weken een hoop festivals aan mijn neus voorbijgegaan. Totaal geen spijt van overigens, hoor! Onze kleine man staat torenhoog op nummer 1 en ik laat met liefde al deze zaken aan me voorbij gaan.

Maar die zomerfestivals hè... potverdikkeme. En zeker zo’n Lowlands. Dit jaar zou mijn 10e editie worden, toch wel een klein jubileum. Maar in hoeverre is het voor mij en de kleine nog verantwoord? Om dat de testen, besloten Sjoerd en ik samen met een stel vrienden, afgelopen weekend naar het kleinere broertje van Lowlands te gaan. Namelijk: Down the Rabbit Hole. In Beuningen, dus niet ver bij ons vandaan. Verloskundige gaf groen licht, mits ik goed naar mijn lijf zou luisteren.

Ik drukte haar dit op het hart en bij thuiskomst stond ik fluitend mijn tas in te pakken. Manlief had al flink vooruit gedacht; "ik heb twee losse luchtbedden besteld voor ons waarvan een hele dikke die lekker voor jou ligt en een klein rolkussentje die je tussen je benen kan leggen".

Ik was onder de indruk, hij had er beter over na gedacht dan ik. "En als je nou deze speciale voetencrème voor vermoeide voeten meeneemt dan smeren we ze ’s avonds voor het slapengaan in en dan zijn je voeten goed uitgerust", vervolgde hij terwijl hij een tube voetencrème mijn kant opgooide.

Op weg

Een paar dagen later reden we in een volgepakte auto, met goede zin en een uitstekende voorbereiding richting Beuningen. In de groepsapp waren de avond ervoor al flinke tactieken losgelaten over de beste campingplek (niet té ver van het terrein lopen maar wel een plekje op de camping zo dicht mogelijk bij een badhuis met wc’s, want die blaas van Maricken hè...). Om dit te bewerkstelligen waren we vroeg vertrokken. De reis verliep soepel (maar 1x moeten stoppen voor een plaspauze), de rij voor de ticketcontrole schoot ook lekker op en eenmaal binnen trokken Sjoerd en mijn beste vriendin een sprintje richting een camping voor een goede plek.

En een goede plek hadden ze! Dichterbij het badhuis kon alleen als we onze tenten daadwerkelijk ín het badhuis hadden gezet. Binnen een halfuurtje stond de partytent en onze eigen tentjes en kon ons eerste festival van dit jaar dan eindelijk afgetrapt worden en kon het genieten beginnen!

Genieten

En wat heb ik genoten! Struinen over het terrein, bandjes ontdekken en de artiesten waarvoor ik kwam zien en waggelend meedansen en zingen. De vrijdag verliep goed, de zaterdag nog beter door een heerlijke afkoelende regenbui waardoor de temperatuur flink zakte. Het eten was top en de alcoholvrije cocktails een feestje.

Maar toen op de zondag kon ik niet meer. Mijn. Lijf. Was. Op.

Dit niet toe willen geven, want het was de laatste dag en die avond wilde ik perse nog een artiest zien. Maar na twee uur op het festivalterrein te hebben gezeten, echt voornamelijk zitten, stonden de tranen in mijn ogen.

Sjoerd bracht me terug naar de camping en hier heb ik enorm staan huilen. Van de pijn, vermoeidheid aan mijn lijf en de immense teleurstelling dat ik echt naar huis moest. Sjoerd begon onze spullen al in te pakken, maar ik gaf aan dat hij niet mee hoefde. Hij was nog zo aan het genieten en Beuningen is zo’n kippeneindje rijden dat het geen probleem was hem de ochtend erop op te halen via de Kiss and Ride.

Vertwijfeld keek hij me aan: "Zeker weten? Ik ga gewoon mee naar huis hoor, de kleine en jij zijn belangrijker." Maar nee, ik wilde hem niet mee naar huis. De kleine en ik hadden vooral behoefte aan een warm bad, een zachte bank en een nacht op een heerlijk zacht matras slapen. Daar hebben we Sjoerd niet voor nodig.

Na enige overredingskracht besloot Sjoerd te blijven en me naar de auto te begeleiden met driekwart van onze spullen. Hij sjouwen, ik strompelend er achteraan. Bij de auto driehonderd kusjes en knuffels en twintig "bel me als je op de snelweg bent en bel me als je thuis bent"’s verder liet hij me los en kon ik mijn weg naar huis vervolgen.
Met hem in mijn achteruitkijkspiegel en een enorme brok in mijn keel reed ik weg.

Heerlijk thuis

Eenmaal thuis zakte ik in een warm bad, ik kon mijn lijf bijna "dankjewel!" horen roepen. Op de bank at ik spaghetti en ruim voor middernacht, terwijl mijn lief en onze kompanen nog dansend het leven vierde, viel ik in slaap met de poes dicht tegen me aan en onze kleine rustig schoppend in mijn buik. De ochtend erop heb ik Sjoerd opgehaald en hebben we alles nog eens goed nabesproken.

Het was een geweldig weekend, en wat hebben we genoten. Maar of Lowlands over zes weken een goed idee is? Niet op het tempo wat ik dit weekend voerde. We gaan hier nog eens goed over nadenken. Want festivals zijn leuk, maar onze kleine blijft het leukste. En er is geen mooiere manier om het leven te vieren dan te zorgen dat hij gezond en gelukkig ter wereld komt. En daar wil mama echt wel Lowlands voor missen.

En jij?

Herkenbaar? Hoe ga jij om met festivals en feestjes? Heb jij al dingen overgeslagen of eerder naar huis gegaan terwijl je vrienden of familie nog lekker staan te feesten?

Laat je iets van je horen in het commentaarveld hieronder?