Gedachtes over borstvoeding
Een van de grootste zorgen die ik deze zwangerschap heb, is dat ik geen borstvoeding kan geven. Dit komt voort uit een levenslange haat/liefde verhouding met mijn eigen borsten, waarbij de haat eigenlijk altijd zegeviert.
Ik kom uit een familie waar de vrouwen allemaal (in mijn ogen) gezegend zijn met een grote borstpartij. Een D-cup is zo’n beetje de minimale cupmaat. Ik daarentegen heb al jaren een bescheiden B-cupje en bleef zeker in mijn tienerjaren maar hopen dat ze toch nog uit zouden schieten naar minimaal een C, maar liever nog die beloofde D-cup waarmee mijn jongere zusje en jongere nichtjes inmiddels ook gezegend waren.
Toen ik zwanger werd was ik me dus ook enorm aan het verheugen op het groeien van de dames. Maar buiten twee pijnlijke borstjes in de eerste weken en wat veranderende tepels, bleef die beloofde groei uit.
Zal ik borstvoeding kunnen geven?
Toen dat uitbleef heeft iets in mij besloten dat borstvoeding niet zou lukken, al wil ik dat nog zo graag. Geruststellende woorden van vriendinnen, verloskundigen en artsen hielpen niks; “laat ze maar lullen” dacht ik steeds.
Ondanks deze stellige overtuiging, heb ik me wel goed ingelezen in borstvoeding. De afgelopen maanden heb ik vaak tegen Sjoerd gezegd dat ik in ieder geval hoop dat ik wel wat colostrum kan opwekken, zodat onze kleine die belangrijke melk in ieder geval binnenkrijgt. Nu had ik begrepen dat dat de allereerste melk is die je borsten produceren. Toen ik dus van een vriendin hoorde dat zij al bij 25 weken zwangerschap melk begon te lekken, hield ik vanaf dat moment mijn borsten nauwlettend in de gaten. Maar nee, helemaal niks. In mijn beleving zagen de binnenkant van mijn dames eruit als een hete zomerdag in de Sahara; kurkdroog.
De doorbraak!
Tot zich daar na het douchen, ineens een witte druppel op mijn tepel bevind. Ik kijk er verbaasd naar, me nog afvragend of ik de zeep wel goed afgespoeld heb. Terwijl ik sta te kijken naar deze onbekende druppel, zwelt deze ineens aan en wordt groter. Mijn ogen worden zo groot als schoteltjes en met mijn hand onder mijn borst ren ik als een kip zonder kop over onze eerste verdieping heen en weer.
Buiten adem roep ik naar niemand in het bijzonder: “Melk! Melk!” Ik weet even niet wat ik moet doen. In mijn beleving is dit colostrum, ik moet dit opvangen! En snel een beetje voordat de druppel valt en ik deze verspil. Alleen... ik ben helemaal alleen thuis, sta poedelnaakt in de slaapkamer en heb een optrekspuitje nodig om de druppel om te vangen. En deze liggen beneden, in de keuken, waar de gordijnen wagenwijd open staan.
Oplossen
Ik roep mezelf tot de orde. Kom op Maricken, je bent verpleegkundige, als iémand in onverwachte crisissituaties het hoofd koel kan houden ben jij het. Denk na, zoek een oplossing.
Dan valt mijn oog op het nachtkastje van Sjoerd, die een dag eerder preventief een halve liter AA drink opgeslurpt heeft na een avondje bier drinken met vrienden. Het dopje van dit flesje ligt er nog. Normaliter zou ik hem vervloeken voor het niet opruimen van zijn rommel, maar nu kan ik hem wel zoenen. Ik pak het dopje en plaats deze precies over mijn tepel heen, de druppel zit nog perfect op zijn plaats! Snel schiet ik mijn badjas aan, hobbel met het dopje goed tegen mijn borst aangedrukt naar beneden, pak een optrekspuitje en ren weer naar boven.
Daar trek ik met uiterste precisie de druppel op, en houd hem vol bewondering omhoog in het spuitje. Supertrots ben ik op mezelf. En ik besluit vervolgens om te kijken of het me lukt om met de hand te kolven.
Colostrum?
En warrempel, uiteindelijk heb ik een spuitje met 0,5ml melk. Ik barst uit elkaar van trots en app een vriendin triomfantelijk een foto van mijn resultaat. Ook vraag ik haar of ik dit spuitje in moet vriezen zodat ik dit vloeibare goud, hét colostrum, kan bewaren voor onze kleine man.
Vriendin is supertrots en juicht via whatsapp mijn prestatie toe, maar merkt schoorvoetend op dat dit nog geen colostrum is. Dat dit echt pas aangemaakt wordt als de kleine er is. “Maar dit is prima melk hoor!” voegt ze er nog snel aan toe. Wat beteuterd zak ik met het spuitje in mijn hand op een stoel. Zoveel moeite gedaan voor niks. Ik was zo bang het te verspillen en nu blijkt het gewoon ordinaire melk te zijn.
Maar dan bedenk ik me ineens; “het is melk... MIJN melk! Mijn boobies zijn dus niet zo droog als de Sahara! Ze zijn als een regenwoud, als de Amazonebekken in Zuid-Amerika waar de flora en fauna hoogtijdagen viert!”
Borsten met nut!
Oke ik overdrijf, maar ik ben wel enorm opgelucht. En ja, ik weet dat dit nog niet hoeft te betekenen dat borstvoeding inderdaad gaat lukken. Maar van twee compleet nutteloze borsten zijn mijn borsten inmiddels wel in aanzien gestegen, en hebben ze inmiddels beiden bewezen dat er wel degelijk melk in geproduceerd wordt. En dát lieve mensen, is voor mij écht een enorme opluchting.