1
×

Inbox

  • Notificaties0
  • Taken0

Notificaties

    Terug

    Dertig weken, dik (en) tevreden.

    Gepubliceerd op: 6-4-2019Bewerkt op: 2-20-2020
    Blogchannel van Maartje Gepubliceerd op: 6-4-2019Bewerkt op: 2-20-2020
    Geschreven door: Blogchannel van MaartjeMedisch rereviewd door: Maartje Derckx - blogster op Zwangerenportaal
    Zwangerenblog Maartje - week 30

    Zoonlief zit in de (af)vragende fase. "Waar is dit van gemaakt?", is een vraag die veelvuldig volgt op het aanwijzen van zowat elk willekeurig voorwerp dat hij tegenkomt. "Waar is tandpasta van gemaakt?" Ik noem enkele ingrediënten die ik lees op de achterkant van de junior Elmex. "Waar is melk van gemaakt?" "Komt uit de koe." "Waar zijn koeien van gemaakt?" Die laat ik even over aan Man.

    Vakantie

    "Van vlees en bloed, net als alle andere dieren en mensen." Man maakt met zijn handen de 'laten we dit gesprek afronden beweging' naar me. Zoonlief vindt zowel het woord "bloed" als de gedachte eraan fascinerend en nog voordat hij de vraag stelt, wordt hem een citroenijsje van echte Siciliaanse kwaliteit voor zijn neus gehouden. We zijn namelijk in de prachtige stad Syracuse bij wijze van laatste vakantie met z’n drietjes.

    Ik zit met mijn 30 weken zwangerschap nog ruim voor de 34 weken die vrijwel elke vliegmaatschappij hanteert als uiterste veilige vliegtermijn. Om te zorgen dat ze je zonder mokken meenemen in hun vliegblik is een zogeheten Fit to Fly noodzakelijk, een ondertekende verklaring waarin je verloskundige je zwangerschapstermijn noemt en hen ervan overtuigt dat je gezond genoeg bent om de vlucht te maken. Op de luchthaven in Brussel doen ze niet moeilijk, nemen ze de info in zich op, grappen ze erover dat ik de deur van het toilet best open mag laten tijdens het plassen omdat het misschien niet helemaal past en bieden ze me een extra kussentje in de rug aan in de toch al krappe vliegtuigstoel. In Italië is de stewardess kennelijk minder bekend met het formulier en word ik vriendelijk verzocht even te wachten voor de gate als ze de Engels geschreven gezondheidsverklaring en daarna de grootte van mijn buik met het ongeloof ervan af druipend in zich opneemt.

    De afgelopen vakantieweek was er een van vele irritante confrontaties en uitdagingen. Zo hadden de meeste normaal zo zwierige zomerjurkjes in mijn koffer toch echt meer weg van verdrietige hobbezakken. Tijdens een lange wandeling naar het archeologische openluchtmuseum noem ik ze gedrapeerde gordijnen op een volleybal met daaronder bovenbenen die meer dan ooit weg hebben van de immense, dampende schapenvleeshompen die bij de plaatselijke shoarmatent hangen te draaien. Man moet kokhalzen en lachen tegelijk. Vooral als ik verbaal visualiseer hoe de shoarmaboer mijn dijen afsnijdt met het zwaardachtige mes en het op een pita smijt.

    Alcoholvrij

    Als we later neerstrijken op het terras van een Italiaanse meester-kok vloeit de wijn rijkelijk, want aangepast op de goed gevulde borrelplank en kijk ik watertandend toe. In mijn vorige zwangerschap heb ik één maal één héél goed glas wijn gedronken tijdens een vakantie op Bali, in een tent gerund door Bourgondiërs. Na het lezen over FAS (Foetaal Alcohol Syndroom) laat ik het nu wijselijk staan. Een onderzoek van de Gezondheidsraad wijst uit dat 35 tot 50 procent van de Nederlandse zwangere vrouwen alcohol blijft drinken en 8 procent doorrookt tijdens de zwangerschap. Weerzinwekkend eigenlijk, als je bedenkt welke gevolgen het kan hebben voor je kindje. Met de nadruk op "kan", want volgens mijn moeder heeft ze in 1982 nog in haar bed op de verloskamer met een caballerootje tussen de vingers haar weeën zitten wegpaffen.

    Hoe ben ik gemaakt?

    Ik neem een slok van het ijskoude water als ik de Siciliaanse zon in tuur en zo mijn dikke enkels onder het terrastafeltje probeer te negeren. Vanmorgen zag ik in de weerspiegeling van de etalage van de kruidenier hoe de twee vochtvreters mijn zomerse sneakers overwoekerden en heb ze sindsdien niet meer durven bekijken.

    "Mama, hebben jij en papa mij gemaakt? Jullie samen?" Oh God, daar gaan we. "Ja en dat had verdomme nog wat voeten in de aarde ook," mompel ik, enkel verstaanbaar voor Man. "Klopt schat. En weet je ook hoé dat we je hebben gemaakt?" Ik ben benieuwd hoe een driejarige zich hier uit weet te kletsen. "Moet je vlees en bloed in de pan doen." Een waarheid als een koe waarop we zwijgzaam en tevreden proosten.

    Hoe zit het met jullie?

    Houden jullie het, net als ik, letterlijk en figuurlijk een beetje 'vol'?

    Laat je onderaan deze pagina jouw reactie achter?

    • Feed

    • Mijn week

    • Cursusportaal

    • Community

    • Dashboard