Het is weer tijd voor een echo. En wat heb ik zin om na al die tijd weer even naar ons meisje te kunnen kijken. Ik ga meteen op de bank liggen en een paar seconden nadat de echoscopiste het apparaat op mijn buik drukt, roept ze uit ‘ooooh wat een bos haar!’ Vaak ziet ze wel wat plukjes haar op zo’n late echo, maar zelden zag ze zoveel haar. Peter en ik schieten in de lach.

Vlechtjes

Al maanden heb ik enorm last van maagzuur. Waar het eerst nog enigszins te doen was, begint het nu wel bijna letterlijk de spuigaten uit te lopen. Hetzelfde hormoon dat voor maagzuur kan zorgen, kan ook zorgen voor veel haar bij de baby. ‘Ze komt er straks gewoon met vlechtjes uit’, grapten Peter en ik al tegen elkaar. En inderdaad, op de echo zien we een heuse mat in haar nek, en mogelijk zit ze daar nog 5 weken! Ik vind het zo hilarisch dat ik de hele dag een grote grijns op mijn gezicht heb. Haar gezichtje krijgen we niet te zien op de echo, maar zo’n kijkje in een eigenschap van haar vind ik fantastisch en maakt me enorm nieuwsgierig.

Geboorteplan

We bespreken het geboorteplan met de verloskundige. Ze complimenteert me over mijn heldere punten op één A4tje en leest geen bijzonderheden. Toch is het goed om aan te geven hoe ik het ‘t liefst zou willen. Ik zou het fijn vinden als de verloskundige me helpt houdingen te vinden en eventuele beslissingen goed met ons bespreekt. We krijgen de belinstructies uitgelegd en ik word doorgemeten. Bloeddruk, gewicht, hartslag en grootte zijn nog steeds uitstekend. Mijn ijzergehalte was voor de termijn best okee, maar de gynaecoloog wilde het toch opkrikken omdat ik al een achterstand heb met minder bloedstollingsdeeltjes. Daarom ben ik al begonnen met staalpilletjes. Wel onhandig dat je die niet in mag nemen met zuivel, terwijl dat een behoorlijk ‘craving’ van mij is gebleken deze zwangerschap. Je kunt me niet blijer maken dan met een koud glas melk! De verloskundige heeft alle vertrouwen in ons. Ze vindt Peter geïnteresseerd, dat is blijkbaar wel eens anders, en ziet dat we ons goed hebben voorbereid en uitkijken naar haar komst. ‘Van zo’n stel als jullie kan ik er wel 100 hebben’, zegt ze als we de deur uitlopen. Het is een rare gedachte. Wij zijn gewoon zoals we zijn, maar natuurlijk beleeft niet iedereen de zwangerschap op dezelfde manier. Een verloskundige heeft zo heel wat verschillende gevallen tegenover haar zitten.

Hoogzwanger

Ik voel me steeds meer een hoogzwangere. Mijn jas gaat amper nog dicht, schoenen aantrekken is pijnlijk en het pinguinloopje wordt steeds uitbundiger. Het lijkt wel of mijn huid op knappen staat. Soms drukken haar billen tegen mijn rib aan, waardoor ik een beetje achterover moet leunen. Tijdens het fietsen is dat knap onhandig. En ik zit steeds vaker op het puntje van de bank in plaats van onderuitgezakt. Ik waag me nog aan een tripje naar Utrecht. Een vriendin ging promoveren, dus ik stapte in de trein en waggelde naar het Academiegebouw. Het was een prachtige dag en ik voelde me prima, maar als ik na uren besluit weer terug te waggelen doet mijn buik best pijn. Waarschijnlijk toch echt één van mijn laatste verdere tripjes.

Mijn buik maakt indruk, merk ik. In de trein vang ik blikken op en mensen spreken me aan. Gelukkig allemaal erg leuk. “Wat zit er in Irene haar buik, denk je?” vragen vriendinnen aan hun kleintjes. Grote ogen staren naar mijn buik. Kinderen vinden het fascinerend en ook een beetje spannend. Ze komen lekker bij me zitten en ik leg de kleine handjes op mijn buik. De ogen worden nog groter, ze hebben de baby gevoeld! Wat wordt het prachtig als ze straks ons kleine baby’tje echt mogen bekijken, aaien en kusjes geven.

Nesteldrang

Gelukkig heb ik deze week behoorlijk wat van mijn to-do lijst af kunnen strepen. Ik heb een middag lang getekend aan het geboortekaartje en de proefdruk ziet er goed uit. De adressenlijst begint vorm te krijgen. Ik maak een begin aan de vluchttas, maar moet daarvoor eerst een boel kopen. Huispak, slaapshirt, sloffen, dat soort dingen heb ik helemaal niet! Ook mijn badjas is volgens Peter hard aan vervanging toe. Toch vul ik de to-do lijst ook weer aan. Overslagrompertjes, extra dekentje, grotere lakentjes, zeer noodzakelijk allemaal. Als ik in de winkel sta, krijg ik toch behoefte om een aantal leuke pakjes mee te nemen. Ik hou me in, maar moet toegeven dat de nesteldrang ook bij mij lijkt toe te slaan. Ik knuffel het kleine rompertje alsof ons meisje er al in zit.

En jij?

Heb jij ook z'n 'last' van nesteldrang? Wat zijn de belangrijkste taakjes die nog gedaan moeten worden voordat jullie kleintje er is?

Laat je onderaan deze pagina jouw reactie achter?