‘Weet je al wat het wordt?’, vraagt de verloskundige aan me. ‘Een meisje’, antwoord ik trots. ‘Dat dacht ik al. Meisjes zijn vaak zo beweeglijk.’ Of dat waar is weet ik niet, maar ik weet wel dat ons meisje lekker rondzwemt daarbinnen.

De wekker gaat ook voor haar ’s ochtends te vroeg, want ik voel haar vaak pas tegen de middag. Ze is net als Peter en ik een avondmens, want vooral ’s avonds laat ze van zich horen en verheug ik me erop in bed te gaan liggen. Ik vind het zo’n fijn gevoel dat we altijd samen zijn. Dat ze me de hele dag door weer even uit mijn dagelijkse getob kan trekken. Alle beslommeringen, drukte, stress of zorgen raken een beetje op de achtergrond als ik haar weer even voel kriebelen.

Kriebels

Soms als ik geconcentreerd aan het werk ben, raak ik geïrriteerd als ik wat voel kriebelen in mijn buik. Het voelt namelijk alsof een spiertje of zenuw blijft trillen. Of alsof mijn darmen aanhoudend pruttelen. Ik heb hier al jaren last van, en het is blijkbaar zo ingesleten, dat ik mijn beweeglijke dochter even voor geïrriteerde darmen hou. Gelukkig is dat van korte duur, aai ik over mijn buik, zeg haar in mijn hoofd even gedag en werk met een glimlach weer verder.

Als ik mijn hand op mijn buik leg voel ik af en toe iets van buitenaf, maar het is niet echt veel en zeker niet krachtig. Ik heb dan ook een mooi stootkussentje doordat mijn placenta aan de voorkant ligt. Toch trek ik Peters hand even op mijn buik als ze op een avond een echt feestje aan het bouwen is. Ineens een harde pof tegen z’n hand! Hij schrok er bijna van en was verbaasd hoe hard het was. Nog even twijfelde ik of het niet toch mijn darmen waren, die ook wel van een feestje houden. Maar toen ik een paar dagen later zijn hand weer op mijn buik trok, wisten we het zeker. We vielen beide met een grote glimlach in slaap.

Walking diner

Voor mij was het ook tijd voor een feestje, want het jaarlijkse personeelsfeest stond op het programma. Het was een ‘walking diner’ waarvoor ik vooraf mijn dieetwensen had doorgegeven. Knap ingewikkeld zo bleek, want de obers wisten er weinig raad mee en presenteerden me zalmtartaar en carpaccio. Op een paar hapjes eten begaf ik me richting de dansvloer om ons kleintje in slaap te swingen. Het feest was inmiddels veranderd in een gezellig dansfestijn, dus toen ik voelde dat ik echt even moest gaan zitten, deed ik dat maar in de auto terug. Een volgende keer neem ik het feestbeest weer mee.

Toen ik de volgende dag naar een verjaardag wilde rijden, startte de auto niet meer. Accu leeg. Na het feest had ik het lampje aan laten staan.. Zou het zwangerschapsdementie zijn? Ik weet het niet, maar warrig ben ik wel af en toe. En ik laat alles – maar dan ook echt alles – uit mijn handen vallen. Geen idee waarom, ik mankeer niks aan mijn handen, maar haarspeldjes, tandenborstel, lippenstift, pinpas, sleutels, alles ziet eerst de grond voordat het goed en wel in mijn handen ligt. Al dat bukken werkt ook lekker voor het maagzuur dat soms in vlagen naar boven golft. Rennie draait een topomzet. Net als de lingeriewinkel om de hoek, waar ik maar liefst €160 neerleg voor twee nieuwe bh’s. Dat blijkt helaas nodig voor iemand met mijn cupmaat. De beugels van mijn oude bh’s drukken hard in mijn ribben. De pijn begint soms echt bijna ondraaglijk te worden. Volgens de verloskundige hoort het erbij; je ribben zetten uit, je buikspieren worden uit elkaar getrokken, je banden rekken en trekken aan je ribben. Gelukkig gaat het uiteindelijk een stuk beter met een sportbeha zonder beugels, die ik nu maar elke dag aantrek. En gelukkig groeit ze daarbinnen tot een sterk, gezond meisje. Voor haar doorsta ik alles met een grote glimlach.

En jij?

Voel jij je kindje ook en op welke momenten is het bij jullie 'feest'? Ik ben heel nieuwsgierig!

Onderaan deze pagina kun jij jouw ervaringen en verhalen kwijt. Leuk om van je te horen! .

Liefs, Irene