Weeën & enorme nesteldrang
Vanaf 35,5 week zwanger plan ik de laatste dingen die geregeld moeten worden. Op een of andere manier voel ik aan alles dat het nodig is. En dat het me rust gaat geven. Hoewel we zoveel mogelijk voorbereidingen al gedaan hebben, blijkt het toch nog een lange lijst.Geboortekaartjes, de babywas, wachten op de bedklossen, douchekrukje etc., de zwangerschapsfotoshoot en nog meer. De babyspulletjes hebben we al ruim van tevoren in huis.
Ik krijg een enorme energie en drang om alles in huis te regelen. De babywas is prio. Ik word op zaterdagochtend wakker en meteen om 07.30 uur staat de eerste was aan. Erik kijkt me aan vanuit bed, als ik de trap af loop van de zolder en zegt huh schat, ben je nu de was aan het doen?? Het is vroeg. Haha, dit is normaal gesproken niks voor mij. Ik weet dat op deze ochtend de fotoshoot staat gepland. Ik voel heel duidelijk dit zijn de laatste weken. Ik krijg namelijk die avond ervoor pijnlijke weeën en onder de douche neemt het wat af. Achteraf blijken dit al ontsluitingsweeën te zijn. Toch goed aangevoeld.
Bij de verloskundige
Een halve week later met 36 weken zwanger staat er weer een afspraak bij de verloskundigenpraktijk. Erik en ik gaan samen en hij wacht weer netjes buiten. Ik ben onrustig en benieuwd wat mijn lichaam me te vertellen heeft. De druk is zo groot, voel zo veel spanning. De verloskundige geeft aan dat er 1 cm ontsluiting is. En het getik wat ik voel de laatste dagen is dus inderdaad het hoofdje tegen mijn baarmoedermond aan. Ik raak ontroerd en voel dat ik nog meer op mezelf mag vertrouwen. Eenmaal op de stoel barst ik in huilen uit. Alle spanning komt eruit. Ik leg uit dat ik al die tijd al voelde dat het leek of er al ontsluiting was. Ze zegt, waarom heb je ons niet eerder gebeld? Nou heb je zo lang in spanning gezeten. Ik word rustig van haar en ze drukt me op het hart de volgende keer als ik iets kwijt wil eerder te bellen en niet te wachten tot de volgende afspraak.
Nou is het in deze tijd ook niet fijn dat er 2 weken tussen de afspraken zitten. Normaal zou dat een week zijn. Ik merk dat ik me er niet prettig bij voel zo lang te wachten, want ik voel dat het bijna komt. Ze stelt voor dat ik de week erna ook kom en niet pas met 38 weken. Ik red dat niet meer, want dan is de kleine er al... Het lucht op. Ik ben zo blij dat ik voor mezelf op kwam, hoewel ik dat voor mijn eigen gemoedsrust best wat eerder had kunnen doen, want achteraf heb ik de afspraak van 38 weken en 2 dagen inderdaad niet meer gehaald.
Ongeduldig en olifantenvoet
Met 37 weken staat er gelukkig weer een afspraak. Ik ben ongeduldig en voel dat er niet veel is veranderd. Ik vraag de verloskundige te kijken, om het zeker te weten en ze bevestigt het. Ze spreekt me een beetje streng toe, dat ik niet moet gaan wachten en de meeste vrouwen met een eerste kindje tussen de 40 en 41 weken bevallen. Ik denk het zal wel wat je zegt, deze baby komt eerder. Thuis voel ik dat ze ook gelijk heeft en dat ik er te veel mee bezig ben. Hierdoor vertraag ik alles natuurlijk en gaat mijn lichaam niet verder bezig zijn zolang ik niet helemaal ontspannen ben. Na die avond met een koptelefoon met muziek te hebben gezeten, volgt een grote huilbui. Ik zeg tegen mezelf: Daan, laat alles los, want dan komt het naar je toe. Ga leuke dingen doen. Ook al had ik me verheugd met wat vriendinnen af te spreken, te lunchen, koffie te doen. Dat zit er niet in, dat is maar zo. Zelf leuke dingen doen en bellen kan ook. Ik zing en lees veel en merk ik dat ik in het thuis sporten mijn ei kwijt kan. Ondertussen is vooral mijn linkervoet de laatste paar dagen zo opgezwollen als een olifantenvoet. Jeetje, best schrikken, maar het belangrijkste is dat ik nog lekker kan lopen en erop kan staan.
Rust en ‘wow wat bijzonder’
De dagen gaan inmiddels weer wat sneller voorbij, sinds ik mijn voorgevoel heb losgelaten dat de baby eerder komt. Ik plan nog leuke dingen in en vermaak me. Het is goed zo, er komt een rust over me heen.
De dag dat ik 38 weken zwanger ben gebeurt er iets bijzonders. ’s Ochtends kam ik mijn haren en merk dat er wat haren uitvallen. Het gekke is dat ik de hele zwangerschap een vollere bos haar heb gehad en juist vandaag is het weer zoals ervoor. Ik krijg een steek in mijn buik en voel heel sterk dat ik afscheid mag nemen van de zwangerschap. Hij of zij komt er bijna aan. Ik spreek mijn vader aan de telefoon die ochtend en hij moet erom lachen. We spreken af voor vrijdag (twee dagen later), maar ik weet dat die afspraak hoogstwaarschijnlijk niet meer door gaat.
’s Avonds word ik emotioneel en zeg tegen Erik, vanavond breken mijn vliezen. Hij denkt dat het nog wel een paar weken duurt en neemt me niet serieus. Ik app nog met een aantal vriendinnen en stuur een foto van mijn buik. De laatste. Een uur later breken inderdaad mijn vliezen…. Wordt vervolgd…