Opluchting

Deze week is onze kleine man 24 weken.
Een mijlpaal, vanaf dit moment is hij voor medici ‘levensvatbaar’. Mocht hij nu onverhoopt eerder geboren worden, wordt alles op alles gezet om hem in leven te houden. Na de turbulente afgelopen weken, is het behalen van deze mijlpaal een flinke opluchting.

Ja, die afgelopen weken, hè. Ik ben nu een weekje thuis en merk dat het werk loslaten nog steeds lastig is. Met mijn hoofd ben ik nog daar en ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik op de kalender kijk om te kijken wanneer ik weer moet werken. Om vervolgens tot het besef te komen dat dit helemaal niet meer hoeft. Ik merk dat ik nog wat zoekende ben in wat nu? Ik heb ineens zeeen van tijd!

Elke ochtend maak ik voor mezelf een heel programma wat ik die dag kan doen, maar puntje bij paaltje lig ik eigenlijk veel te slapen. Alsof alle vermoeidheid en opgebouwde spanning er nu pas uit komt. Door al die ingelaste dutjes is mijn lijf nu flink tot rust aan het komen. De harde buiken zijn minder aanwezig waardoor ik ons mannetje flink voel schoppen. Deze week zag ik mijn buik voor de eerste keer bewegen! Zo bijzonder!

Extra controle

De extra controle bij de verloskundige deze week was fijn. De groeiecho was goed, onze man ligt weer prima op schema. En sinds weken liet hij zijn gezichtje weer zien. Hij lag elke keer met zijn hoofd tegen mijn baarmoederwand aan. Hartstikke fijn voor hem, maar stiekem was het voor ons elke keer een teleurstelling dat we zijn snoetje niet konden zien. Uiteraard was dit de eerste echo waar Sjoerd niet bij kon zijn in verband met werk, dus misschien overweeg ik om hem voortaan thuis te laten. Grapje natuurlijk.

Gelukkig reageerde de echoscopiste adequaat en heeft ze snel de foto afgedrukt waarop te zien is, dat onze kleine een fraai wipneusje heeft. Extra leuk voor mijn schoonmoeder want dit is een familietrekje van haar moeders kant.

Wiens neus?

Na het zien van deze echo groeit onze nieuwsgierigheid alleen maar meer. De laatste keer dat we zijn snoetje zagen was namelijk 10 weken geleden, bij de 14 weken echo. Het gekke is dat in de afgelopen 10 weken we helemaal niet zoveel bezig zijn geweest met de vraag op wie hij gaat lijken. Maar nu we deze kleine sneak peek gehad hebben is onze nieuwsgierigheid alleen maar aangewakkerd.

Mijn schoonmoeder vierde haar verjaardag en stiekem was ik continu aan het kijken naar de neuzen van haar en haar zussen. Zou zijn neusje er bij zitten? Ach, nog even geduld. Over een paar weken heb ik de rest van mijn leven om naar zijn prachtige gezichtje te kijken.

En jij?

Hoe vergaat het jou? Wat houdt jou bezig? Wil je er iets over vertellen?
Laat dan een reactie hieronder achter!