‘Gefeliciteerd meissie! Vanaf vandaag ben je ‘a term’, stuurt mijn moeder me op de eerste dag van deze week. Vanaf nu kan ’t elk moment gebeuren, maar het kan ook nog 5 weken duren. Een raar idee. Het doet me terugdenken aan de afgelopen maanden.

Terugblik

Het is bijzonder hoe zo’n zwangerschap met je meegroeit. In het begin vond ik het zo onwerkelijk. Kon ik aan niets anders denken. Overspoelde het idee me soms. Inmiddels voelt het zo natuurlijk dat ze bij me is, dat ze in me groeit. Ook het vertrouwen is gegroeid dat mijn lichaam en zij het goed doen. In het begin was ik onzeker. Ik vroeg me bij alles af of het zo hoorde. Kan het kwaad als ik dit of dat doe? Mag ik dit wel eten? Wat voor effect heeft het straks op haar als ik dit of dat doe? Gaandeweg raakte ik eraan gewend, voelde beter hoe streng ik ergens in hoef te zijn en waar ik me niet druk om hoef te maken. Toch gaf haar stevig kloppende hartje en de bewegingen die ik dagelijks voel mij de grootste zekerheid. Ik kon me in het begin heel druk maken over wat ik zou doen als ik haar niet zou voelen. Of dat mijn harde werk en drukke hoofd zouden zorgen voor groeiachterstand of harde buiken. Allemaal onnodige zorgen, blijkt nu.

Het grote genieten

´Je vindt het echt fijn om zwanger te zijn he?´ vroeg een vriendin. ´Absoluut!´ beaamde ik. Ik vind het heerlijk. Het liefste wezentje in mij dragen, haar voelen, voor haar zingen. Ik voel enorm veel liefde en dankbaarheid dat ons dit mocht gebeuren. Zoveel jaar heb ik hier naartoe geleefd en nu is alles op zijn plek gevallen. Toen ik even geleden bij de verloskundige allerlei medische dingen besprak, zei ze ´nou, jouw rugzakje zit wel goed vol!´ Ik was daar enigszins verbaasd over. Zo voelt het voor mij helemaal niet. Aan het begin denk je nog aan alles wat je nog zou kunnen overkomen en wil je checken of het allemaal normaal is wat je voelt. Maar het voelt voor mij helemaal niet alsof ik pech heb met allerlei kwalen. Ik ken anderen die pas echt pech hebben gehad! Wat ongemakken horen erbij en zolang het niet ernstig lijkt, draag ik het met alle liefde.

Zo nieuwsgierig

Het is zo leuk om te zien hoe ook Peter in de zwangerschap is gegroeid. In ´t begin wilde ´ie het niet de hele tijd over baby´s hebben, terwijl mijn hoofd er van overliep. Maar vanaf de geslachtsecho en helemaal toen hij haar kon voelen, is het voor hem meer gaan leven. Niet op mijn manier door van alles te lezen en me op verschillende situaties voor te bereiden. Hij is meer van het moment, hij ziet hoe het straks komt. Valt veel voor te zeggen. En nu is ´ie bijna niet meer te houden van nieuwsgierigheid. Hij wil haar zo graag vasthouden. En ik kan niet wachten om haar in zijn armen te zien.

Geen zwangerschapspolio

Het moeilijkste van de zwangerschap vind ik –nog steeds- om in te schatten wat je wel en niet meer kunt doen. Wanneer moet je jezelf rust gunnen en wanneer is het goed om juist in beweging te komen? Ik vind het lastig om dingen niet meer te kunnen en het aan anderen over te laten. En ik heb nooit de ´zwangerschapspolio´ kaart gespeeld om anderen dingen voor me te laten doen. Toch is het me daardoor ook vaak gebeurd dat ik te lang door ging, te weinig voor mezelf opkwam. Iets teveel sjouwen, iets teveel bukken, iets te lang staan. Ik word nu gedwongen om toch op tijd te stoppen en hulp aan te nemen.

Verwennerij

Deze week heb ik dan eindelijk mijn rust gevonden, hoeft er niet zoveel meer van mij. Ik drink koffie met meiden uit de buurt, ga met Peter naar het theater, laat mezelf met mams verwennen bij de pedicure en met een uitgebreide zwangerschapsmassage. Ook laat ik me verleiden om toch wat leuke kleertjes te kopen. Ik moet ook wel rustig aan doen, want ik heb soms het gevoel alsof ik uit mijn vel knap, zo bol is mijn buik. Slapen gaat ook wat moeizaam, zere heupen. En toen ik mijn panty aantrok, schoot het in mijn rug. Dus zo duik ik steeds verder in mijn coconnetje. ´s Avonds knip ik het licht aan in de babykamer en kijken Peter en ik gearmd naar het mooie plekkie. We verheugen ons enorm om ons mooie, nieuwe huis straks als gezin te bewonen.

En jij?

Wanneer gun jij jezelf wat rust?

Laat je onderaan deze pagina jouw reactie achter?