Smoorverliefd ben ik. Op ons meisje. Ik ben deze week, na de echo, zo nieuwsgierig geworden dat ik echt een soort hunkering naar haar voel.

En wat doe je als je verliefd op iemand bent? Dan probeer je daar zoveel mogelijk over te weten te komen. Ik bekijk nog een keertje de echofotootjes en het korte filmpje van de echo. Maar het voelt onbevredigend. Dus ik lees de tiende pagina over ’21 weken zwanger zijn’. Ik lees over ‘band vergroten met de baby in je buik’. Nog steeds onbevredigd, leg ik mijn telefoon neer en ga zitten met mijn handen op mijn buik. Het getrappel is nog steeds niet hard, maar wel meer. Zo gezellig. En zo fijn om haar overal bij me te dragen. Er is geen betere manier om mindful te worden.

Bevallingsverhalen

En met de nieuwsgierigheid naar haar, vergroot ook ineens mijn interesse naar de bevalling. Waar ik er eerst nog helemaal niks van wilde weten, zuig ik nu alle informatie op over de verschillende fases en houdingen, het waarom van puffen en hoe met pijn om te gaan. Aan vriendinnen vraag ik hoe het er aan toe ging en ik bekijk vlogs met bevallingsverhalen. Toch kan ik me maar moeilijk voorstellen hoe het voor mezelf zou zijn. Ik heb geen idee hoe ik met de pijn om zou gaan of hoe ik zal reageren of me bewegen. Ergens vind ik het ook een heel eng idee; bang dat ik enorm uitscheur, bang dat al snel uitgeput raak, bang dat ik me niet goed kan ontspannen, bang dat er complicaties optreden, maar vooral bang dat ik in paniek raak. Ik heb Peter alvast verteld hoe erg ik hem dan nodig heb. Om mij aan te moedigen en te kalmeren.

Softie

Ik ben idioot emotioneel over vanalles. De tranen stromen deze week in overvloed. Ik begin steeds meer te beseffen dat we aan de vooravond staan van iets groots. En dat vind ik iets heel moois. Iets wat veel dieper gaat dan dat het tot nu toe heeft kunnen zijn. Tranen komen als ik er over denk dat Peter zijn dochter in z’n handen heeft. Maar ook het moment dat er een nat glibberig mensje op mijn buik wordt gelegd. En het feit dat ze uit liefde is ontstaan en Peter en mij voor altijd verbindt. Ik denk aan de verschrikking als Peter iets zou overkomen. De pijn die mensen moeten ervaren als ze hun geliefde verliezen, na een leven lang samen. Ik moet hard huilen als ik een verhaal op tv zie van een dochter die aan kanker kwam te overlijden en ervoor streed dat haar vluchteling-vriendin haar plek in Nederland in kon nemen. Ik ben veranderd in een enorme softie. Ach ja..

Papa en mama

‘Kun je je al indenken dat je straks moeder bent?’, vraagt Peter. Ook dat idee begint steeds meer in te dalen deze week. Ik word mama. We worden samen ouders. We bespreken hoe we het voor ons zien straks met z’n drieën. Wat we belangrijk vinden om onze dochter mee te geven. Welke dingen we uit onze eigen opvoeding willen doorgeven of juist anders willen doen. Met mijn moeder heb ik een bijzonder gesprek over dat ze een goeie moeder is en we een fijne opvoeding hebben gehad. Maar ook dat je onvermijdelijk altijd jezelf meeneemt en zult tegenkomen. En hoe het voor haar was om moeder te worden. Het is straks aan ons om onze dochter veel liefde en een goede voorbereiding op haar leven te geven. We zullen ons uiterste best doen.

En jij?

Herkenbaar? Hoe beleef jij deze fase?

Onderaan deze pagina kun jij jouw reactie achterlaten. Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen en verhalen.