Nu we weten dat er een prachtig meisje in mijn buik groeit, is het tijd voor ons fameuze namenspel! Peter en ik bestellen lekker eten. Er zitten kaartjes bij met dilemma’s als ‘nooit meer een kat aaien of nooit meer bier drinken?’. Oeff lastig! Het is een mooi voorprogramma voor het zelfbedachte namenspel. We schrijven onze favoriete namen op briefjes en leggen die gesloten voor ons neer. Om de beurt trekken we een briefje bij de ander, laten de naam op ons inwerken en leggen het op de ja/misschien/nee stapel. Ongelooflijk hoe we weer op 1 lijn liggen. De meeste namen hebben we allebei overwogen, zonder ook maar eentje te hebben uitgesproken. Helemaal gelukkig en zwijmelend overdenken we de komende tijd de ja-namen nog rustig.
Van die vervelende klachten
Ik ga naar de huisarts om wat gênante klachten te bespreken. Al vanaf het begin van de zwangerschap zit ik niet lekker op de wc. En de laatste tijd heb ik zo’n pijn dat ik er huilend weer vanaf kom. Dit gaat zo niet langer. Ik krijg crème en een middeltje wat ik voor de rest van mijn zwangerschap moet drinken. Goddank helpt dat, wat een verlichting.
Ook ga ik toch maar naar de bekkenfysio. Ik heb een spierpijnachtig gevoel tussen mijn benen. De fysio is een hele lieve dame die mij leert om vooral niet steeds mijn buik aan te spannen. ‘Maar ik dacht dat je juist niet je buik moest laten hangen!’ roep ik. ‘Oh jawel joh, lekker laten hangen!’ zegt ze. Ze leert me elke keer als ik ‘s nachts omdraai, bewust mijn buik te ontspannen. En ja hoor, meteen is het spierpijngevoel over. Mijn tweede klacht is lastiger. Vanaf een week of 18 slaap ik niet best, omdat mijn heupen pijn doen als ik erop lig. Ik denk dat het er ook een beetje bij hoort, maar oefff ik moet nog zo lang! Het blijkt dat bilspieren automatisch aanspannen om mijn weker wordende bekken te compenseren. Nogal irritant, kap daar ’s mee billen! Ik doe braaf oefeningen en kan ik er na een stevige massage bij de fysio weer even mee door. Helaas komt de volgende afspraak steeds te laat en heb ik net iets teveel slechte, pijnlijke nachten.
En dat valt me soms zwaar. Om eerlijk te zijn lijkt het heerlijke energieke tweede trimester soms ver weg. Ik ben minder moe dan in het begin, maar voel me niet echt lekker. Ik ben huilerig en futloos. Het kost me veel energie om de buien van onze uitdagende peuterpuber geduldig te ondergaan. ’s Middags slaap ik gerust een uur mee met haar middagslaapje. Na de lichte lunch heb ik steeds een vervelend ‘vol’ gevoel en maagzuur. ‘Zijn het misschien harde buiken?’, oppert een vriendin. Hmm.. ik ken dat eigenlijk helemaal niet van mijn eerste zwangerschap en weet niet goed hoe dat voelt. Ik ga erop letten, het zou best kunnen. Ik besluit maar even een versnellinkje lager te schakelen.
Druk ukkie
Gelukkig zijn er elke dag mooie lichtpuntjes. De bewegingen van dat drukke ukkie daarbinnen. Verspreid over de hele dag voel ik heerlijk gekriebel en lieve schopjes. In tegenstelling tot haar grote zus, ligt ze heel laag. Het kriebelt soms bijna in mijn liezen! Ik leg mijn hand steeds op de plek waar ik het schopje voel en we gaan zo samen mijn hele buik over. Wat een leuk spelletje. Ik dacht al dat haar grote zus een beweeglijk kind was, maar dit voelt nog uitbundiger.
Het maakt denk ik vooral toch echt verschil of de placenta voor of achter ligt. Ze houdt zich steeds rustig als ik Peters hand op m’n buik trek. Maar uiteindelijk voelt ‘ie dan toch een goeie stoot. ‘Hee kleintje, je vader hier’, zegt ‘ie lachend. Ook mijn moeder en broertje genieten mee als ze hun hand op mijn buik leggen. Ik kan me jammer genoeg minder focussen op deze tweede zwangerschap, maar dit kleintje zorgt er gelukkig wel voor dat ze genoeg liefdevolle aandacht krijgt.