Mijn vriendin is inmiddels, ongeveer 8 maanden later, bevallen van onze prachtige zoon: Bodhi. En ja, 8 maanden later, niet 9, want Bodhi was dusdanig nieuwsgierig naar het leven bij ons dat hij 5 weken te vroeg kwam. En ook nog eens met zijn billen/stuit als eerste. Je kan je misschien best voorstellen dat een vrij onverwachtse zwangerschap en een vroege, verrassende bevalling het één en ander in beweging heeft gezet bij ons. Maar goed, daarover later meer. In dit blog lees je in grote lijnen hoe wij dit bewogen en vruchtbare proces van zwanger worden hebben ervaren. Een unieke ervaring op zich, waar jij je toch wellicht ook weer een beetje in kan herkennen.
Wanneer voel je je nou eigenlijk echt klaar voor het ouderschap?
Voor mij was dat vorig jaar mei. De 17e om precies te zijn. Ik had zelf ook niet verwacht dat dit zo’n specifiek moment zou zijn. Het was het eind van een 3-daagse training ‘Persoonlijke Ontwikkeling & Symboliek’ in een kathedraal in Frankrijk. Voor 17 mei 2019 had ik in mijn hoofd dat ik pas echt over kinderen krijgen zou nadenken als ik 30 jaar of ouder was; Wanneer ik een stabiel en stevig inkomen zou hebben; En ik een bepaald niveau in mijn persoonlijke ontwikkeling bereikt had. Tijdens deze training, waar je verbeeldingskracht centraal stond, zag ik mijzelf als vader. En ik voelde me even verlicht toen ik me besefte dat ik helemaal klaar was voor het ouderschap. Twee jaar eerder dan wat ik eerder radicaal in mijn hoofd had. En ook met een minder inkomen. Tegelijkertijd besefte ik me ook dat juist het krijgen van een kind zou bijdragen aan mij persoonlijke ontwikkeling, en het niet zozeer nodig was een bepaald niveau hier eerst voor ‘bereikt’ te hebben.
En dan ben je opeens ‘zwanger’
Voor ons kwam dit echt als een grote verrassing. Vlak nadat ik mijn ‘klaar voor kinderen’ ervaring gedeeld had met mijn vriendin (en haar zussen en moeder – die daar toevalligerwijs net bij waren) liet de ongesteldheid van mijn vriendin toch wel verdacht lang op zich wachten. Ik was voor mijn werk 2 dagen weg, terwijl mijn vriendin besloot om voor de zekerheid maar een zwangerschapstest te halen. En nog maar één. En een laatste voor de zekerheid.. Want ja, ze scoorde op alles positief en het duurde even voordat haar hoofd hier ook echt bij kon. Nog voordat mijn vriendin en ik radicaal de keuze hadden gemaakt om haar eicel met mijn zaadcel te laten versmelten was het al zover. Julia was zwanger.. En dat was best even schrikken?! Toen ik thuiskwam hebben mijn vriendin en ik één van onze dierbaarste momenten samen gekend. We hebben gehuild en gelachen. Het was een onwerkelijk idee die ongelofelijk goed voelde. Onze grootse wens, had een grote kans om uit te komen. Een grote kans… want ja.. zeker die eerste 12 weken blijven spannend hè?
Vertel je al het wel gelijk? Of toch liever even wachten?
Die eerste 12 weken zwanger zijn best intense weken. Je hebt het hele idee te verwerken dat er een mini mensje aan het ontwikkelen is in de buik van je vriendin. Daarbij mag je jezelf wijs maken dat je er echt, maar ook echt klaar voor bent. Maar het meest intense is dat je een
vriendin thuis hebt zitten; met een overvloed aan hormonen; die niet vooruit te branden is; en enorm twijfelt of de zwangerschap wel doorzet. Althans, zo was dat dan in mijn geval. Waar ik het volste vertrouwen had dat die kleine er de komende 9 maanden alles aan zou doen om als een gezond ventje bij ons op de wereld zou komen, kon Julia bijna dagelijks huilen over het mogelijk afsterven van dat samengeklonterde hoopje cellen in haar baarmoeder. Dus ja, ga je dan je goede nieuws vertellen? Of wacht je tot de termijn echo om te horen dat het allemaal goed met hem gaat? Ik was iets te snel door gelijk aan mijn collega’s, vader, moeder, zussen etc. etc. het verrassende nieuws te delen. Ik was ook gewoon onwijs blij! Julia was daar iets voorzichtiger mee.. Snap ik ook.. Terwijl ik tegelijkertijd allang gelukkig was om te weten dat we überhaupt zwanger kon worden. En ik het ook graag met de mensen om me heen deelde als er sprake was van een miskraam. Toch fijn toen die eerste 12 weken erop zaten. Iedereen mocht het nu weten. En Julia begon eindelijk echt van de zwangerschap te genieten