De dagen gaan tergend langzaam en deze week kan ik maar weinig beroep doen op andere mensen om even langs te komen. Ik ben veel alleen wat aan de ene kant wel heel fijn is want dan kan ik lekker mijn eigen gang gaan, maar aan de andere kant tikken de seconden traag voorbij. De hoogste tijd om eindelijk iets te gaan doen om de verveling tegen te gaan. Zo ben ik bezig om voor de baby een plakboek te maken waar van het begin tot het einde alles in staat. Alle echofoto’s, buikfoto’s en de foto’s van de zwangerschapsshoot die wij gedaan hebben met 31 weken.
Ook kreeg ik ineens het idee om een dromenvanger te maken voor de baby, heerlijk mijn gedachten op nul en lekker freubelen. Doordat ik me er een beetje bij neer heb gelegd dat het nog wel even kan gaan duren, keert de rust in mij terug en voel ik mij heerlijk zen (helpt vast ook dat ik bijna elke dag lekker in bad lig te dobberen met de geur van lavendel en een ontspannend muziekje op de achtergrond :-)).
Echter, heb ik niet lang meer hoeven wachten want met 38,5 weken zijn mijn vliezen in de nacht gebroken. Ik stapte uit bed en ‘flats’, een heleboel water! Voordat ik op zoek ging naar een doek of iets dergelijks om het water op te vangen heb ik eerst een vreugdedansje staan doen. Wat was ik blij dat het eindelijk ging beginnen. De adrenaline schoot door mijn lichaam en met een blij hoofd heb ik Simon wakker gemaakt. Hij heeft nog nooit zo snel naast zijn bed gestaan. We gaven elkaar een zoen en Simon is gaan bellen met het ziekenhuis terwijl ik een oplossing probeerde te zoeken voor het ‘lekkage’ probleem wat uiteindelijk is opgelost met een berg kraamverband ;-).
We mochten ons gelijk melden in het ziekenhuis maar hebben snel eerst nog even iets gegeten, je weet immers nooit hoe snel het kan gaan. Onderweg naar het ziekenhuis begonnen de eerste krampen. Ik heb enorm getwijfeld of het ‘echte’ weeën waren omdat iedereen om mij heen continue zei dat je het echt wel weet wanneer je weeën hebt en je deze door heel je buik voelt. Ik voelde de krampen alleen in mijn onderbuik en wist het daarom niet zeker. In het ziekenhuis bleek al snel dat dit wel degelijk weeën waren, te zien op de CTG. De baby hield zich heerlijk relaxed en wij werden naar een kamer gebracht om nog even wat rust te kunnen pakken. Dit was een goed idee… alleen van korte duur.
Binnen een uur werden de weeën heviger en moest ik ze echt al wegzuchten. Ik grapte nog naar Simon ‘en dit is nog maar het begin, weet mij nu al geen houding meer aan te nemen’. De verpleegkundige kwam binnen en was meteen paraat. ‘oké, ik zie het al, ik ga meteen de verloskundige halen’. Niet lang daarna werd door de verloskundige 4cm ontsluiting gemeten en werden we naar de verloskamer gebracht (met bad! :-)).
In de verloskamer aangekomen liet de verpleegkundige direct het bad vollopen waarna ik snel het warme water in dook. Helaas heb ik niet veel van het bad genoten, de weeën werden hier echt zoveel heviger dat het water mij alleen maar in de weg zat. Snel het bad weer uit en op bed (had nooit gedacht dit het prettigst te vinden) verder de weeën opvangen. Rond een uur of vier werd weer de ontsluiting gemeten en had ik 8 cm! Omdat mijn weeën erg hevig waren en kort op elkaar kwamen heb ik om pijnstilling gevraagd en kreeg ik een pompje Remifentanil. Wat een zaligheid was dat zeg! Ik werd er heerlijk high van en wist op een gegeven moment zo te timen dat het precies werkte tijdens de weeën.
Zo’n 1,5 uur later deed de pijnmedicatie helaas niet meer wat het eerst deed. Veel andere opties qua pijnmedicatie waren er niet meer en de gynaecoloog stelde voor om voor een ruggenprik te gaan. Dit met de reden dat wanneer ik 10 cm ontsluiting zou hebben ik niet gelijk zou mogen persen omdat ze met een stuitbevalling het kindje zo diep mogelijk in het bekken willen laten zakken zodat de persfase zo kort mogelijk duurt. Ook gaf de gynaecoloog aan dat mijn eigen weeën zo sterk zijn en zoveel energie kosten dat ze bang was dat ik geen energie zou overhouden voor de ‘finale’. Hier kon ik mij ook in vinden en stemde in met de verlossende ruggenprik, tenminste, dat dacht ik. Snel werd duidelijk dat de ruggenprik alleen aan de rechter kant zijn werk deed ☹.
De anesthesist heeft het buisje in het ruggenmerg nog iets weten te verschuiven waardoor uiteindelijk links toch ook wat beter verdoofd was maar ik heb altijd de weeën nog duidelijk gevoeld aan de linker kant (heel gek gevoel om rechts tijdelijk verlamd te zijn en links die nare pijnen nog te voelen).
Rond 21:00 uur was de baby eindelijk genoeg ingedaald om te kunnen starten met persen. De bevalling vorderde goed tot het moment dat de billen daadwerkelijk geboren moesten worden. Ruim twee uur nadat ik was begonnen met persen hebben we de knoop doorgehakt dat het niet zou gaan lukken via de natuurlijke weg en moesten we gaan voor een spoedsectio. Dit vond ik echt verschrikkelijk maar ik kon zelf echt niet meer en begreep goed waarom dit de enige optie was.
Uiteindelijk is om 23:37 onze lieve Lexi Aurora geboren. Ze werd even meegenomen door de kinderarts maar al snel lag ze bij mij (wat een bikkel, ze heeft nergens last van gehad zo lijkt het), met nog steeds haar voeten bij haar hoofd. Echt te schattig, kleine Buddha.
Acht uur na de bevalling stond ik alweer onder de douche, ik was het bed zo zat. Wist mij ook geen houding aan te nemen want mijn bekken deed echt behoorlijk zeer, afwisseling van houding was het enige dat het nog enigszins comfortabel maakte. Omdat Lexi het zo goed maakte en mijn herstel zo goed vorderde mochten wij een dag na de bevalling al lekker naar huis :-).
Hoe het was om thuis te komen lees je volgende week in de eerste babyblog!
Laat een reactie achter onderaan deze pagina
Liefs,
Shireen