Rechtop zit ik in bed wanneer ik wakker word omdat Lexi zich om 6:00 uur meldt voor voeding. Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. Hoe laat heeft zij de laatste voeding gehad? Gaat het wel goed met haar? Mag dit wel zo lang? Ik pak Lexi op en ik word met grote betraande ogen aangekeken. Ik smelt, wat een prachtig mooi kindje hebben wij.

Nacht

Lexi had dus voor het laatst om 23:00 gedronken, het duurde dan ook even voordat ik weer rustig was. Simon was een stuk relaxter en vooral erg blij dat ze doorgeslapen heeft. ‘Je had haar echt wel gehoord als ze honger had gehad hoor, schat’, zegt Simon om mij gerust te stellen. Daar heeft hij natuurlijk een punt en Lexi lijkt ook verder niet ontevreden. De rest van de ochtend heeft Lexi heerlijk liggen klusteren om de gemiste voeding van de nacht in te halen. Ik denk dat ze ook erg moe is geweest, want ze heeft veel liggen huilen. De krampen worden almaar erger en Lexi geeft aardig wat voeding terug.

Wanneer je je hand op haar buik legt voel je het samentrekken en borrelen in haar buik. Op zo’n moment lijkt niet veel te helpen om haar gerust te stellen, haar bij je houden en heen en weer schommelen is het enige wat je kan doen om haar wat te troosten. Aanleggen lijkt soms ook te helpen al heb ik het idee dat je daarmee soms ook een vicieuze cirkel in stand houdt. Wanneer haar maag te vol raakt krijgt ze natuurlijk alleen maar meer last van reflux.

Mijn moederhart doet zeer

Ik moet toegeven dat ik het erg moeilijk vind wanneer ze zoveel huilt, ik voel mij dan erg tekortschieten omdat ik haar niet kan helpen. Ik besef mij dat ik doe wat ik kan en dat baby’s soms ook huilen om bijvoorbeeld de dag te verwerken maar op sommige momenten zou ik het liefst met haar mee huilen. De andere kant is dan wel weer dat ik extra kan genieten wanneer ik een mooie lach van haar krijg of zij tevreden bij mij ligt.

Simon en ik zeggen elke dag wel tegen elkaar, als we naar haar liggen te kijken wanneer ze slaapt, hoe wij het hebben getroffen. Zo’n lief klein mensje, uit ons ontstaan. Soms geloof ik het nog steeds niet, voortgekomen uit zo’n klein kloppend celletje. ‘De eerste uit onze productielijn’ zoals Simon altijd met trots zegt.

Ondertussen probeer ik om meer en meer een soort ritme te krijgen met Lexi. Wanneer zij moe is leg ik haar minimaal één slaapje per dag in de kinderwagen om (buiten) te slapen en wanneer zij echt goed wakker is op de buik in de box om te oefenen. Dit lukt lang niet altijd maar het streven is er. Soms is ze zo verdrietig dat het enige dat helpt de draagzak is. Dan ga ik een stukje met haar wandelen of ze kan mooi helpen de was te doen ;-)

Hoera!

Qua borstvoeding wordt ons avontuur alleen maar mooier. Lexi heeft besloten dat zij het zonder tepelhoedje ook kan! Rechts hapt zij met gemak zelf aan, soms twijfel ik zelfs of ze al wat doet, dan voel ik helemaal niks. Links vindt ze nog wat moeilijk maar wanneer ik een ‘hamburgertje’ van mijn borst maak gaat het goed. Zo bijzonder hoe goed een baby kan leren. Blijven herhalen en oefenen en uiteindelijk begrijpen ze wat er gebeuren moet.

Voor de moeders met dezelfde problemen met borst voeden wil ik echt zeggen ‘Geef niet op! Blijf oefenen en heb vertrouwen want echt, de aanhouder wint en je hebt er uiteindelijk zoveel profijt van’.

Hoe gaat het met jou?

Ben jij ook zo trots op je kleintje en kan je niet stoppen met naar hem of haar kijken?

Laat je iets van je horen? Ik ben benieuwd.

Liefs, Shireen