Schemergebied tussen hoop en vrees – 6 weken
‘Allereerst van harte gefeliciteerd’, zegt de verloskundige als ik haar met bonzend hart bel voor een eerste afspraak. Het voelt allemaal heel onwerkelijk. Alsof ik een toneelstukje opvoer, het niet echt over mij gaat. Het ging altijd over mijn vriendinnen, waarvan ik dit alles dichtbij heb mogen meemaken. Hoewel ik het zelf ook altijd graag wilde, heb ik blijkbaar nooit helemaal bedacht hoe dat dan zou zijn en voelen.
Soms heb ik even kortsluiting in mijn hoofd en denk ik dat mijn menstruatie gewoon wat verlaat is en ik de boel voor de gek hou. Daarom ben ik blij dat ik een foto heb genomen van de zwangerschapstest, om mezelf eraan te herinneren dat het echt is. Gelukkig voel ik wel van alles in mijn lijf. Peter moet maar vertrouwen op het plusje dat hij op dat staafje zag. Toch blijft het nog wat abstract, waarschijnlijk tot het moment dat we een kloppend hartje op de echo zien.
We leven sowieso een beetje in een schemergebied. Aan de ene kant sla ik aan het fantaseren over een dikke buik hebben en een kindje in slaap wiegen. Maar aan de andere kant durf ik het niet volledig toe te laten. Ook Peter heeft de handrem er nog een beetje op. Wat als het misgaat? Wat als er geen kloppend hartje te zien is? Dan kunnen we ons er beter nog maar niet teveel op verheugen, dan is de klap misschien minder groot.
Mix van gevoelens
Elke ochtend word ik wakker met een mix van blijdschap en een schok van ‘voel ik nog iets?’ Eerder voelde ik continu een soort druk in mijn onderbuik, wat ik erg geruststellend vond. Dat gevoel was doorlopend bij me. Maar sinds deze week ebt dat soms wat weg. Dat maakt me meteen heel onzeker.
‘We moeten niet meer van dat wc papier met roze bloemetjes kopen hoor!’ schreeuwde ik naar Peter. Elke keer als ik naar de wc ga, schrik ik van het donkerroze wordende wc-papier. We hebben helaas nog 32 rollen te gaan.
Aan de andere kant heb ik sterk het gevoel dat het goed zit. Mijn borsten zijn zo pijnlijk dat ik wakker word als ik omdraai in bed. Als ik al niet wakker was geworden van een volle blaas. En als ik ‘s avonds in bed lig en mij focus op mijn onderbuik, dan voel ik het daar kloppen. Net als een wond die aan het genezen is, is mijn lichaam duidelijk hard aan de slag daar. Ook de rare liespijn is af en toe weer terug. Mijn bejaardenconditie heb ik gelukkig alweer wat kunnen opvijzelen.
Energie
Ik heb ontdekt dat als ik maar goed genoeg eet in de middag, dat de energiedip rond 4 uur behoorlijk vermindert. Sowieso heb ik onstilbare honger! In een poging een beetje gezond te doen, knaag ik op mijn werk hele bakken met tomaatjes, wortelen en rijstwafels weg.
Maar toch blijft het een beetje piepen in mijn achterhoofd ‘wat als.. ', ‘misschien toch niet.. '. Ik ben als een maniak informatie aan het zoeken op internet. Ik wil precies lezen wat er gebeurt in mijn buik. Helaas lees ik per ongeluk ook een paar berichten over hartjes die niet klopten en lege vruchtzakjes op de eerste echo.
We moeten nog even geduld hebben. Als ik 8 weken ben, hebben we onze eerste echo in het echocentrum. Een paar dagen later de eerste afspraak met de verloskundige. Hopelijk stappen we dan van het schemergebied in het volle licht van genieten en verheugen.
Onderaan deze pagina (even doorscrollen :-) ) kun jij jouw reactie achterlaten.
Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen en verhalen.