Maanmannetje

Ik vind het soms nog steeds onwerkelijk dat er een minimensje in me groeit. Soms moet ik mezelf eraan helpen herinneren. Ik voel nog niks en zie ook nog niet echt veel. ’s Avonds in bed probeer ik me voor te stellen hoe dat kleintje zich daar rond beweegt. Als ik flink draai van mijn linker op mijn rechterzij vraag ik me ineens af of ‘ie niet misselijk wordt van zo’n rollercoaster. ‘Je wiegt hem juist in slaap door je beweging. Zie het als een maanmannetje die gewichtsloos door de ruimte zweeft,’ helpt de verloskundige mijn verbeelding. Een dag later kijk ik naar een maanmannetje op een groot scherm. Ryan Gosling als Neil Armstrong. ‘Kijk, hij zit nog met de navelstreng vast’, giechelen Peter en ik zachtjes.

Waar ben je, kleine smurf?

Peter was mee geweest naar de verloskundige, zodat hij ook voor het eerst het hartje zou horen. Na een kwartier gekeuvel over rugpijn en organisaties waar ik allemaal bij terecht kan, mag ik dan eindelijk op de bank gaan liggen. Met het koude apparaatje gaat ze op zoek. We horen ruis en mijn eigen hartslag. Ze tast mijn hele onderbuik af. Ik spits mijn oren. ‘Nou waar ben je, kleine smurf’, zegt ze terwijl ze naarstig door blijft zoeken. ‘Komt dit vaker voor?’, vraagt Peter een tikje benauwd. ‘Soms zwemmen ze weg van het apparaat,’ probeert ze gerust te stellen. Ze zet het apparaat uit, voelt ’s aan m’n buik en probeert het nog eens. Het lijkt een eeuwigheid te duren. Maar dan toch horen we ’t hartje kloppen een paar seconden lang. Pfff… met klamme handjes schuif ik mezelf van de bank.

Het is alweer zo’n 10 weken geleden dat ik over de zwangerschapstest plaste! En dit is dus ook alweer mijn 10e blog. Voor mij erg leuk om terug te lezen hoe ik die weken beleefde. We zijn al een eind op weg, maar tegelijkertijd voelt het ook of ik nog steeds aan het begin van mijn zwangerschap sta.

Avondje swingen

Die avond gaan Peter en ik lekker op stap. Een concert van Michelle David and the Gospel Sessions. Dat staat garant voor een avondje met een grote glimlach keihard swingen. Mijn korte jurkje is nog korter door mijn opbollende buik. Ik voel me voor het eerst sexy en zwanger. En met mijn handen op mijn buik swing ik heel hard ons ukkie in slaap. Na afloop vertel ik Michelle David dat haar concert voor ons extra bijzonder was, omdat we nu met z’n drieën zijn. ‘Ooooohh, how wonderful!’ roept ze uit terwijl ze een hand op mijn buik legt. Ze signeert een plaat die we besluiten nog vaak te gaan draaien voor ons kleintje.

Verder zijn we weer lekker bezig geweest met klusjes van onze lijst strepen. Terwijl Peter en ik staan te overleggen, aait ‘ie ineens lief over mijn buik. Het komt totaal onverwachts en ik begin spontaan te gloeien van trots en liefde. Ja, zo in dit strakke shirt is er echt wel wat te zien. Al is het me nog niet helemaal duidelijk wát precies. De verloskundige kwam, na wat gedruk in mijn buik, tot de conclusie dat mijn baarmoeder al vlak onder mijn navel ligt. Dat lijkt mij wel erg bizar met 14 weken. Ik google me suf naar fundushoogtes en foto’s van zwangere buikjes. Is dat wat ik steeds voor darmen hield dan toch al echt een groeiende baarmoeder? Ik ben zo benieuwd waar het heen gaat en hoe het groeit. ‘Buik jij maar lekker’ zegt mijn moeder. Inderdaad, ik sla nog een paar positiepanty’s in en ga lekker buiken. Wat dat ook mag zijn, het klinkt heerlijk.

En jij?

Lukt het jullie om tussendoor je rust te pakken?

Onderaan deze pagina kun jij jouw reactie achterlaten. Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen en verhalen.