1
×

Inbox

  • Notificaties0
  • Taken0

Notificaties

    Terug

    Goed voor jezelf zorgen!

    Gepubliceerd op: 5-17-2019Bewerkt op: 2-20-2020
    Blogchannel van Maricken Gepubliceerd op: 5-17-2019Bewerkt op: 2-20-2020
    Geschreven door: Blogchannel van MarickenMedisch rereviewd door: Maricken van der Waart - blogster op Zwangerenportaal
    Zwangerenblog Maricken - week 13

    Een tijd van gaan

    "Zorg goed voor jezelf, geef je grenzen aan. In ons vak kunnen we gigantisch goed voor een ander zorgen, maar vergeten we onszelf vaak. Let op jezelf en de kleine, zuster!" Na zes enorm leuke maanden gedetacheerd te zijn als verpleegkundige binnen een zorginstelling in Eindhoven, zit mijn opdracht er weer op. Stiekem verlaat ik de groep, waar ik de afgelopen maanden met enorm veel plezier gewerkt heb, met pijn in mijn hart. Maar... dat is nou eenmaal detacheren. Soms kan je niet wachten totdat je opdracht afloopt, terwijl een andere plek voelt als thuiskomen.

    Het team vindt het ook jammer dat ik moet gaan. Op mijn laatste werkdag worden handen geschud, armen worden om me heen geslagen en bemoedigende en dankbare woorden worden uitgesproken. Degenen die ik misgelopen heb sturen nog een appje. Wensen me veel succes op de nieuwe werkplek en of ze alsjeblieft ook roze of blauwe muisjes mogen komen eten in november. Natuurlijk!

    Nieuwe start

    Op het moment dat ik wist dat mijn opdracht binnen een paar maanden af zou gaan lopen, kwam ik er ook achter dat ik zwanger ben. Bij mijn werkgever gaf ik aan dat ik voor een volgende opdracht graag een fysiek rustige groep wilde. Op een gegeven moment gaat die bolle buik toch in de weg zitten. Mensen op bed verzorgen wordt dan ineens een stuk uitdagender! Ook gaf ik aan dat ik bij voorkeur geen groep wilde waar fysieke agressie veel voorkomt. Dit om de kleine in mijn buik zo goed mogelijk te beschermen.
    Een nieuwe groep werd geregeld en hier kon ik meteen aan de slag.

    Maar oei... had ik me daar even op verkeken. Dit was geen fysiek rustige groep! En er was ook sprake van dagelijkse agressie waarbij cliënten vanuit een dementerend beeld ineens flink konden uithalen. Hier kan deze doelgroep absoluut niks aan doen, begrijp me niet verkeerd. Echter voor nu boezemde me dit toch angst in.

    Opgeven?

    Ik hou er niet van de handdoek in de ring te gooien, ik vind het verschikkelijk om voor mezelf toe te moeten geven dat ik iets niet aankan, of aandurf. Echter begon mijn lijf na een week werken te protesteren en merkte ik dat ik flink gespannen rondliep, telkens bang om ineens een trap of klap in mijn buik te krijgen.

    Na de zoveelste uitputtende dagdienst waarin ik heel de dag moest rennen, bukken, tillen, duwen en zwaaiende armen en benen ontwijken, zat ik 's avonds thuis op de bank - met m'n inmiddels dikke enkels omhoog - door mijn appjes te scrollen. Ineens viel mijn oog op een berichtje van een oud collega.

    "Zorg goed voor jezelf, geef je grenzen aan. In ons vak kunnen we gigantisch goed voor een ander zorgen, maar vergeten we onszelf vaak. Let op jezelf en de kleine, zuster!" Alsof dat het kleine duwtje en de geruststelling was die ik op dat moment nodig had. Dit is geen kwestie van opgeven, dit is een kwestie van voor die kleine opkomen, en voor mezelf! De volgende ochtend heb ik mijn werkgever gebeld en de situatie uitgelegd. Deze was enorm begripvol en heeft meteen van alles in werking gezet.

    En wat denken jullie? De manager van mijn oude afdeling stond te springen om me nog vijf maanden langer in te huren, tot aan mijn zwangerschapsverlof. Inmiddels weer terug op het oude nest, werkende met een doelgroep die me goed ligt en een team waar ik me thuisvoel.

    En jij?

    Hoe is dat voor jou? Kan en durf jij gemakkelijk je grens aan te geven? En is die grens voor jou al eens bereikt tijdens je zwangerschap?

    Deel jouw verhaal hieronder in de reacties, ik ben benieuwd!

    • Feed

    • Mijn week

    • Cursusportaal

    • Community

    • Dashboard